Percorrestes un longo camiño até chegar a este disco. Gravástelo en 2006, pero non o fixestes até agora. Por que esa demora de catro anos?

Non foron catro, foron dez. Hai dez anos publicamos un split, un disco composto por tres grupos: Adhur, Ilbeltz e Aiumeak Basoa. Temos relación o tres grupos e algúns membros do Bosque dos Aiumeak tamén traballamos en Ilbeltz. E o certo é que para entón xa tiñamos estas cancións que presentamos, pero preferimos publicar as vellas cancións antes. Logo tivemos moitos cambios entre os membros do grupo e, por tanto, estivemos buscando músicos que quedarían connosco en dez anos.

Combinades o Folk e o metal extremo. Non sei si algún outro grupo fai iso por aquí... Non senten que son un grupo especial?

O
que ouza terá que dicir, pero bo, dunha maneira ou doutra si. É certo que nas cancións hai fragmentos que van até o extremo oposto: o black metal, o viking ou o pagan por unha banda e o folk por outro. Pero saíunos así polas músicas que nos gustan. É certo que moitos grupos de metal negro non escoitan outro estilo, e o mesmo ocorre con moitos grupos de folk. Nós, en cambio, tentamos ter moitas referencias: grupos folk vascos, estranxeiros, grupos black metal... No País Vasco non se traballou moito este último, pero si no estranxeiro. E tampouco é estraño que, como facemos nós, o folk e o metal xúntense en Noruega ou Finlandia.

En Europa poida que o metal teña máis seguidores, en todas as súas variantes. Que pasa en Euskal Herria, que ese público aínda non se creou?

Eu non entendo como funciona este mundo da música. A situación deste ano, no que se refire aos concertos, foi bastante mala. Fíxache no número de concertos e no estilo que se deron. E si as cousas están así, non sei si a xente está disposta a apostar por outras opcións. Con todo, no noso caso, moita xente díxonos que o noso público non é o que esperaban: A moitos lles resulta raro que a xente de 40 anos acuda a un concerto de black metal.

E vanse?

Si. Conseguimos que a xente á que lle gusta o Folk vinga aos nosos concertos e tamén á que lle gusta o Black Metal. Tamén arrisca con iso: para os amantes do metal negro pode ser demasiado suave o que facemos, e para os afeccionados ao folk, un ruído...

Á
hora de compor as cancións teriades algún quebradizo de cabeza debido a esa diferenza de estilo.

Aí tes dez anos [riuse]. As cancións foron creadas hai dez anos, pero traballámolas co tempo.

O
título do disco reflicte que vos custou redondear o traballo: Polo camiño escarpado do pasado.

Ten
dous sentidos: por unha banda, quere reflectir o camiño que Euskal Herria viviu no pasado; e, por outro, queriamos expresar que o noso camiño no mundo da música tamén foi abrupto. Por tanto, cando saíu este título dixemos: “Con isto respondemos a dúas cousas importantes da nosa vida”.

Coas
letras das cancións tiven esa sensación. A miúdo utilizades a mitoloxía vasca, pero falades do País Vasco actual, non é así?

En parte si. Pero en Euskal Herria salguen moitos grupos falando de política ou de temas sociais. En canto ás nosas palabras, a verdade é que son fantasías. Ás veces baséanse en feitos reais, por exemplo , a canción Akelarrearen sua fala da Inquisición e da influencia que tivo no País Vasco, sobre todo naqueles que se consideraban pagáns. Ou, a canción Jentil odolfo fala das crenzas que había en Euskal Herria... Pero tamén temos fantasías. Por exemplo, o disco péchase cunha canción sobre un tema que non ten nada que ver coa mitoloxía vasca.

Teneis a tendencia de contar historias, e diría que vos saíu un disco bastante narrativo.

Si, pero hai cancións que non teñen nada que ver con outras. A canción Kantauriko trabain errua fala sobre o mar. Nós somos de Mutriku, e tanto Mutriku como Deba foron pobos piratas. Interesábannos os saqueos que se facían no mundo do mar naquela época. Pensamos: “É unha cousa do noso pobo, e ademais cunha melodía un pouco épica, cun toque medieval, podería quedar ben”. Pero en xeral non temos un punto de vista fixo nas palabras.

Sodes sete persoas e contastes con moitos colaboradores. Como volas arranxades para mostrar todo iso nun concerto?

Estivemos
en directo o sete até agora e esperamos que en diante nolas arranxemos para poder traballar todos xuntos. No estudo incluímos oboes, frautas, outros instrumentos de vento, pandereita, txalaparta... pero decidimos non levalos ao directo. Tentamos dar esas melodías con outros instrumentos, e ademais creo que ten a súa parte boa, porque tentamos dar algo máis en directo, e dependendo e en que caso, pode ser mellor que o disco. E pásanos, coller o disco e dicilo: “Si gravase esta parte tal e como a facemos en directo...”.