Somos todos vascos?

O bilbaino non pode ser calquera, pero gastronómicamente todos somos euskaldunes. Déchesche conta de que do amor ao enterro facémolo todo ao redor da mesa?

Deime conta de que se fixo á idea de contar chistes. Non é demasiado glamuroso para un actor...

Non hai quen o comprenda! Agora dinme cousas como “mira, Vaia Semanita!” ou “tes unha voz moi bonita, animo Almudena!”. Non paréceche glamuroso recoller as flores dos demais?

A
min paréceme que na televisión non hai máis que saciar...

Xa somos dous! Non entendo como a televisión actual pode divertir á xente. O mundo dos mass-media tróuxonos de volta á Roma clásica. Dannos pan e circo e encántannos.

E que é para ti Aspaldiko, pan ou circo?

Un dos poucos lugares nos que me movo sen personaxe. Non digas que empezaches a pensar cousas estrañas porque aparecín no programa co vello e o novo goberno! Trato de tratar os temas con humor, pero cando se me inchan as veas...

Traballar en Madrid ínchache a vea ou o ego?

Teñen unha gran oferta cultural, pero non hai mar, o nariz empeza a sangrar... Sinto como Paco Martínez Soria en Madrid!

Mentres te ris de ti mesmo...

Por que non riríame si sóbranme os quilos? Os noticiarios danme ganas de cortarme as veas e si non tivese humor tería que medicarme. Por iso, cada día necesito a miña dose de humor.

Pregunta con humor e contesta quilos... Non empezará vostede tamén coa carraca do aspecto?

Estamos
obsesionados coa imaxe e a idade e parece que os quilos e engúrralas son pecados. Non entendo que un actor inxecte un botox na cara. Que debe transmitir un actor que non pode mover unha cara?

Quizá a profesionalidade superficial?

Custounos
moito facer crible o oficio de mirar á xente. Hoxe en día, a xente cre que é unha profesión seria, pero, desgraciadamente, outra cousa é que os actores sexan considerados xente seria.

Xa sabes, si facemos cine, teatro, publicidade, televisión, radio, chistes e monólogos...

Eu considérome un animal de teatro, pero se queres vivir... Este oficio é así e así debes amalo. Non son Bardem, non son Verdú, son Beitia, pero a min tamén me gustaría morrer interpretando. Vede se iso é unha bendición ou unha condena.