Pedimos a liberdade ao
Alcalde
deste pobo e á xente a
alegrar hoxe achegámonos.
Ouve, querido pobo, alegrádevos da

xente, o viejecito non deu
este inverno.
A anchoa dará
cando apareza,
gañaremos a
próxima vez.O vello pescador

Joxe cantaba esta cancioncilla nos meus tempos de mocidade. A Liberdade, para poder circular de noite polas rúas nun ambiente festivo, o Concello, vendo aos solicitantes, daba ou non o cartón de autorización. Definía claramente as condicións –en que contorna, até que hora, etc.– que debían cumprirse. En caso contrario, multa ou hoyo.

Cando vou tocar a chamada temperá dos txistularis polas mañás das festas, a miúdo ocórrelleme esa liberdade. Non tería que volver pedirllo? O lixo que se recolle nas rúas da Zona vella de San Sebastián tras as parrandas do fin de semana, o cheiro a ouriños, a nauseabundidad non se pode especificar aquí. Todo iso chega ao cume nas “festas de calquera pobo”.

* * * * Que o besugo non

deu, pero que a anchoa si daría. Unha boa alegría daqueles tempos. Hoxe en día as cousas cambiaron moito. O Besugo non o deu desde hai tempo e deixou de dar anchoas. A anchoa recupérase só cando se mantivo a tregua da pesca durante uns anos.

O cambio climático é un problema moi serio no mundo. A maioría dos científicos pensan que pode provocar un caos desmesurado no noso planeta. Pero a maioría dos veciños de Lur estamos a reaccionar con torpeza e con atraso. De cando en vez cansámonos das cuestións que hai que pedir ás autoridades. Claro que hai que esixirlles. A forma máis eficaz de demandar é, con todo, a de crear unha forma de cultura que faga viable o mundo. Iso é o máis urxente.

Pero, entre nós, os debates máis intensos ao redor deste tema centrar na recolleita porta a porta ou nas posibilidades da incineradora. Así o simplificamos, sempre coa mesma práctica repetitiva e endurecida deste país: dúas condutas políticas enfrontadas por completo. Pero moitos, a pesar de que puxemos un interese suficiente entre as posibilidades que se mencionan, aínda non vemos con claridade cal pode ser a forma máis directa de eliminar os nosos lixos. Quizá as dúas, segundo o lugar e as circunstancias.

Con todo, vemos que a primeira condición é que se xere moito menos lixo. E para iso fai falta a educación da xente, especialmente dos mozos, porque o futuro é deles. Que temos que aprender a vivir doutra maneira. De maneira máis humilde e probablemente máis feliz.

* * * Os

grupos ecoloxistas entregan a Euskadi oito bandeiras negras. O Goberno Vasco está atarefado con outras bandeiras e non pode reparar nestas pequeñeces. No

peirao donostiarra do vello pescador Joxe, hoxe en día a Garda Civil tamén obriga, en cumprimento da lei, a portar a bandeira española no reverso. En caso contrario, multa e non pequena. Lembráronnos unha e outra vez sobre o Mundial de Fútbol: “Porque máis que un equipo somos un país”. E o Tribunal Constitucional, co pretexto do Estatuto de Cataluña, matizou e lembrado como é ese país. Do mesmo xeito que

se fixo coa anchoa, creo que hai que facer un corte noutros moitos aspectos. O mundo xa non parece capaz de vivir nunha inmenso esmorga.

No noso cartón Libertadea, gustaríame que se puxese a seguinte condición: “Para ser un país (ou un mundo), temos que ser un equipo”. Pero en eúscaro e a banderita que queiramos na popa.