Gabriel Korta recompilou no libro que presentou en xuño en Mikelazulo, algúns dos traballos –corrixidos e adaptados– e algúns dos novos poemas que realizou até agora o oreretarra nado en San Sebastián en 1951. O catro inclúense, por tanto, en Isiletik, os Ciruelas e as Pedras crebadas vellas, e un novo fragmento de Testemuño. O libro vén cos debuxos de Koldo Cadierno, que escribiu Iraola.

Son catro poemarios con autonomía propia, catro intentos de terapia, catro toques contra os golpes da vida, catro cancións contra a natureza e a esperanza. Neste traballo únense os puntos cardinais: poesía lírica, descritiva, filosófica e social. Estruturalmente sutil e musicada lingüisticamente, a poesía de Gabriel Korta é anti-formalista, aínda que despois de Artze ese concepto non vale moito: ao final, tómase a forma de Artze.No

ronsel da mítica nova onda pareceunos escrito O cuarto catro, na área da retórica esquecida, rematado no rastro dese esquecemento, outrora vangardista e sempre anti-conformista e retrospectiva. Até a natureza únese a este estado espiritual en varias citas que salpican o libro: “Contas estrelas/miras,/ na servidume,/ cantas con calma/ no fío frío de soidade,/ o misterio das galaxias silenciosas/ cando te dás conta

(…)”. Quen espera unha resposta ante o universo quere entender “Deus” ou calquera outro concepto que poida porse no seu lugar. Atopamos a Gabriel Korta en máis dunha ocasión mirando ás estrelas, pero a miúdo tamén pousa a vista nas pequenas cousas do mundo: “Encántame o rumor de Hondarrabi/ auga,/ o abalo dos botes,/ o rumor da auga…/ Encántame,/ Encántame”. A sinxeleza de semellantes poemas e a súa capacidade para facer cóxegas na miña alma sorprendéronme, quitarlles parécenmos como un hoyo que crece, e poucos poetas son capaces de remontarse aos profundos sentimentos de facelo con finísimas engurras: quizá se lles escapan ao escritor polo emprego de palabras enraizadas no seu interior, conceptos tan poucos, e tan poderosos. Preguntas en catro

cadernos nas que só o sentimento profundo e a poesía poden responder. A dialéctica de Gabriel Korta é consigo mesmo, está nun duro monólogo, branco e negro, estuda a luz e a sombra, a xustiza e a escuridade como quen se examina, sofre e ama o corazón aberto. As formas da poesía poden desaparecer, pero ese espírito nunca pasará de moda.