O irundarra Iker Muñoz Pikabea, de 24 anos, volveu dunha viaxe de ano e medio en xuño. Comezou en novembro de 2008 coa intención de visitar 12-13 países, montado nunha mochila lixeira e catro táboas de surf, e finalmente viaxou a 22 países. Agora, a idea é traballar e aforrar diñeiro para volver marcharse, xa que marcou no mapa do mundo aos países que coñeceu, e Internet díxolle que só visitou o 8%. “O mundo é grande!”.

Como preparaches unha viaxe tan longa?

Fixen o meu primeiro longo de viaxe aos
18 anos, un mes en Indonesia cun amigo. A próxima foi tres meses, e logo díxenlle en casa: dentro de dous anos farei unha viaxe dun ano. Traballei moito, traballei tres veces para aforrar, e unha vez reunido o diñeiro, marcheime. Non hai que planear moito máis, coller o avión e saír, porque aquí é o de sempre, volver despois de dous anos e vino todo igual. A miña motivación foi o surf, coñecer as ondas do mundo, pero logo atopei moito máis, moita xente, moita cultura e moita experiencia. Á fin e ao cabo, a xente é a mellor de viaxar, porque te atopas xente moi diferente de todo o mundo, algúns no teu mesma situación, e fanse moitos novos amigos, sobre todo si vas como eu, non todo atado como turista, senón aberto ao que ocórrache.

Só unha mochila pequena e catro táboas de surf, cando partiches. Pero tamén deberías comer, durmir...

Fun a Australia e traballei nun vagpacker durante tres meses, como xardineiro, pintor, mudanza, obra… para aforrar algo máis de diñeiro. Logo comprei unha vella furgoneta e funme a vivir a ese lugar. Durmín en coche en Nova Zelandia durante tres meses, logo nos aloxamentos, e normalmente estiven fóra, si hai bo tempo sobre fúndaa de surf… Dependendo do lugar, a clave é saber adaptarse. Afasche a vivir con moi pouco, só o mínimo encima, sempre coa roupa, a comida, os dormitorios e o transporte máis barato.

Australia, Nova Zelandia, Tahiti, Indonesia e Hawai, a primeira parte da viaxe. Saíu só, pero non viaxou só…

É moi diferente viaxar só ou cun amigo, e eu fixen os dous esta vez. Prefiro viaxar só, sen ter responsabilidades, coñecendo xente nova, porque sempre atopas a alguén con quen viaxar un día, dous ou cinco, con xente diferente. Viaxar só obrígache a ser aberto, a preguntar á xente, a falar… Saín só, pero nunca me sentín só. Atopei de todo, sobre todo a moitos israelís que, despois de facer o servizo militar, teñen o costume de facer longas viaxes. Tamén atopei holandeses, estadounidenses, ingleses, alemáns, arxentinos… Sorprendeume que a moitos se lles coñecese Euskal Herria, sobre todo pola política. Estas relacións, ademais, son útiles para buscar aloxamento en diferentes lugares do mundo. Eu estíveno facendo e agora virán á miña casa.

Fixeches a primeira parte moi unida ao surf. Levaches sustos entre as ondas?

En Tahití sufrín a peor caída da miña vida. Contra o arrecife rompéuseme a táboa, collín un gran golpe, pasei 25 minutos nadando para poder saír da auga… Ademais, todos os días andan unha chea de quenllas pola zona, e como estaba a sangrar… pero teñen moita comida e non son demasiado perigosas. Saín de Euskal Herria con catro táboas (as consigo baratas, porque traballei en Pukas) e rompinme cinco. É que collín boas ondas, así que non é malo.

É moi perigoso o mar?

Hai
que respectala e os que estamos preto dos arrecifes dicímolo normalmente, non entra calquera, porque os arrecifes chegan case á superficie da auga e pódese deslizar e cortar facilmente. É máis perigoso nas praias, porque o surf púxose de moda e entra unha chea de xente, de todo tipo.

E o mundo, é perigoso fóra das nosas fronteiras?

Principalmente en América do Sur e do Centro. Chegamos a Guatemala e xa vimos que é moi habitual andar con pistola pola rúa, e puxéronnos escolta en Panamá para ir a unha tenda. O lugar máis perigoso pareceume Honduras, as xanelas da casa cheas de ferro, xente con escopetas, sentinelas, disparos… Alí roubáronnos e tivemos moitos problemas para volver conseguir o pasaporte, entre a embaixada e a policía. En Perú volvéronnos a roubar e estivemos a piques de acabar no cárcere, porque estabamos en situación ilegal. Antes, en Australia, roubáronme a matrícula da furgoneta e iso obrigoume a encher unha chea de papeis! En Tahiti tamén tiven problemas co visado, en Estados Unidos están obsesionados coas medidas de seguridade… No mundo da burocracia xa me convertín en profesional, jajaja, ja, ja. E en moitos sitios funcionan a través de suborno, páiranche por calquera cousa e case téndenche a man, esperando diñeiro, acabas aprendendo máis ou menos o que podes dar en cada sitio. Ah, e en Indonesia librámonos por tres días de sufrir un terremoto. O risco e os imprevistos danse sempre, e é necesario tratalos con paciencia. Ademais, como experiencia, todos estes sinistros foron moi útiles.

Saber integrarse será importante…

Si. En Indonesia aprendín un vocabulario básico, creo que fai ilusión. Aquí si un forasteiro fálache en eúscaro estás inconscientemente máis disposto a axudarche. A gastronomía tamén é unha boa forma de entrar nunha cultura e comín de todo; o máis raro, o corazón do pito, en Brasil. Ven que es estranxeiro, empezas a falar e non é difícil integrarche, cóntanche os seus problemas… O maior problema? Pobreza extrema. América do Sur en xeral e Honduras en particular. Alí é terrible, coa xente tirada na rúa, a cabeza metida nun cubo de lixo. Viven alí en continua crise!

De Hawai a Canadá, Estados Unidos (Los Ángeles, As Veigas), México, Guatemala, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panamá, Ecuador, Perú, Bolivia, Chile, Arxentina, Paraguai e finalmente a Brasil. Da tranquilidade das praias ao caos das cidades.

Atopei grandes contrastes. NA Paz, por exemplo, en Bolivia, gustoume moito, a xente e as tendas en todos os sitios, unha cidade con moita vida, caótica por completo. E tamén estiven en zonas de gran tranquilidade. Para surfear prefiro lugares tranquilos, pero o caos para viaxar atráeme máis, as salsas, os movementos. Ao principio todo era surf, pero terminei satisfeito e nesta segunda parte da viaxe foi moito máis viaxar para coñecer xente e novos lugares. Ademais, os surfeiros non desconectamos, sempre estamos a mirar ao tempo e ás condicións do mar e somos un pouco egoístas, só collemos boas ondas na cabeza e a competencia na auga, pero a filosofía do viaxeiro é todo o contrario: a xenerosidade. A miña filosofía foi unha mestura de ambos, entre o surf e a viaxe. O surf dáme tranquilidade, a posibilidade de desconectar do mundo, e as viaxes son xente, moita relación, e iso é o máis importante. Deberían forzala a viaxar!

- Iker Muñoz recolle no seu blog http://ikermp.blogspot.com a súa viaxe.