Quen dixo que xa non había clase no mundo? El teno claro, os ricos do mundo seguen sendo os donos e critica duramente á clase de Davos no libro. A tese principal é que, en nome da súa riqueza, a clase de Davos tomou prisioneiros ao noso planeta e á maioría dos seus habitantes e, a causa do cambio climático, lévanos á destrución. A necesidade de facer un terremoto racional é liberar o planeta para que poidamos vivir nel con tranquilidade e satisfacción. Para iso, debemos derrubar as catro murallas que compoñen o cárcere, saír e comezar a construír outro mundo.Parece o

comezo dun conto ou un videoxogo, pero o lector conectarao inmediatamente cunha realidade que o entenda ben. "Crise? A crise, dixestes?”, dinos, “A crise Tori ba: só é elixir”: a crise financeira, a crise da pobreza, a alimentación e a auga, a guerra e os conflitos… Todos estes problemas teñen unha orixe común: “Políticas neoliberais impulsadas por actores similares no habitual”.

George representa cunha metáfora o estado do mundo. O actual neoliberalismo global divide o mundo en catro esferas concéntricas, clasificadas pola súa importancia: as finanzas, a economía, a sociedade e o planeta. Do mesmo xeito que a economía foi unha prioridade no capitalismo clásico, nas últimas décadas as finanzas adiantáronse e hoxe en día lideran o mundo.

Cando vivimos no centro da crise financeira omnipresente iniciada en 2007 en EE. UU., necesítanse poucas explicacións sobre a posición de George na esfera financeira. Con todo, o libro está cheo de datos, para entender mellor o tamaño da última crise financeira:En Estados Unidos, entre 2001 e 2007, ata que se produciu a explosión financeira acumuláronse unhas débedas de oito billóns de dólares (6,5 billóns de euros). Outro dato para facer máis comprensible a calquera que teña unha hipoteca: En 2008, os bancos estadounidenses secuestraron 3.200.000 casas porque non se pagaban as hipotecas (1.200.000 en 2006, 2.200.000 en 2007). Acabouse o soño americano de millóns de estadounidenses.

Pouco hai que mencionar dos recortes económicos actuais, todos temos os nosos: en saúde, en emprego, en educación, en cultura, no medio ambiente… ou na prensa vasca. Pero todo pódese entender, sobre todo a partir da primavera de 2009, cando George di que o mundo sacou 4,1 billóns de euros das caixas perdidas para manter en pé o sistema financeiro.

“‘Todo para nós e nada para os demais’, esa parece ser a máxima dos propietarios da humanidade nas diferentes etapas da historia”. A clase de Davos tamén está niso, segundo o autor, e para acabar con iso habería que remontar as prioridades das catro esferas, conseguindo unha orde: o planeta, a sociedade, a economía e as finanzas.As

finanzas ao servizo da economía, como vén sendo habitual na historia, e a actividade económica importante, pero máis na sociedade. E no primeiro planeta, porque pola contra o seu desastre converterá as outras tres esferas en po de estrelas. É posible que a frase inicial do parágrafo sexa a de Marx? Pois non, é de Adam Smith, patrón do liberalismo (ensaio sobre a natureza e as fontes da Riqueza das Nacións).

Atraer aos ricos ao verde

O libro dános pistas suficientes para situarnos ben no mundo no que vivimos. En canto ás consecuencias, o que realmente cree é que esta serie de crise xa puxo en marcha o cambio climático e que para frear as súas consecuencias hai que moverse moi rápido, moi rápido.Desde a angustia, chama á esperanza: necesitamos solucións! Pero como? Na súa opinión, non se pode descartar o capitalismo financeiro coa necesidade, o mito revolucionario é forte, pero non se pode esperar que a revolución o arranxe todo. E entón?

Di que as solucións individuais están ben, que hai que impulsalas, pero que non é suficiente. “O cravo da clave é convencer aos políticos para que vexan que a transformación ecolóxica pode beneficiarse”. Segundo Trump, o

esforzo dos aliados para gañar a Segunda Guerra Mundial debería ser parecido ao que fixeron, pero esta vez para impulsar o novo deal verde. A solución non vai ser fácil, pero ao seu xuízo “temos que impulsar e conseguir a unidade de empresa, goberno e cidadanía para conseguir unha nova encarnación da economía keynesiana”. Trátase do keynesiasismo ambiental, porque só así se poderá captar capital, e porque ese esquema beneficia tamén aos traballadores.Nese

camiño de transformación fálase de nacionalización ou socialización da banca, como el prefire, da importancia da economía social, da redución da produción de armas e da transferencia do coñecemento acumulado na industria militar á industria civil… Todo na dirección da protección do medio ambiente, e para iso ve imprescindible que o diñeiro se destine á mesma misión, porque aí tamén se pode facer diñeiro.

John Doerr pon como exemplo deste cambio de rumbo ao multimillonario e norteamericano John Doerr. Este investiu moito diñeiro na época dos puntucom e así o dixo nunha conferencia que ofreceu en 2008 en California: “Lembrades Internet? A tecnoloxía verde é moito máis… Esta podería ser a opción económica do século XXI (…) É a nai de todos os mercados enerxéticos: a enerxía global move 6 billóns de dólares (4,8 billóns de euros)”. Ese é o anzol que George ve. Á pregunta “Es optimista

ou pesimista?” non contesta o autor do libro. “Nin o un nin o outro. Non coñezo o futuro. Pero teño esperanzas e creo (…) podo escribir algo e chegar a alguén; podo ser actor ou inspirar a outros para que actúen. Podo ser un resto vacuo pero decisivo que pode levar ao sistema a un equilibrio máis seguro, máis verde, máis xusto, máis humano e civilizado. E vós tamén”. n