En canto publíquense estas liñas, os Sanfermines 2010 chámannos á porta. Falta moi pouco, e xa están a aparecer os antecedentes da Festa nas rúas de Pamplona: Tómbola de Cáritas, táboas para o peche, plans para a parranda, roupa branca e vermella dos escaparates...

E o próximo sete de xullo, precisamente, cúmprense dous anos do asasinato de Nagore Laffage. Seguramente, estes dous anos foron moi duros para os que querían á familia Laffage e a Nagore. E estou seguro de que cando as festas se acheguen, a dor aumentará.

Este pensamento tráeme a imaxe da súa nai. Recordo a Asun Casasola, tanto na rúa como no xulgado. Acórdome do seu rostro, do seu corpo, do seu duelo sen voz, da aberta ruptura do seu ventre. Recordo a súa tranquila dignidade. A súa decepción ao coñecer a sentenza. E recordo tamén a alarma social e a inquietude que a propia sentenza xerou na sociedade.

Por iso alegreime moito de coñecer as intencións de Helena Taberna. De feito, o próximo proxecto do cineasta navarro é a realización dun documental sobre o asasinato dunha moza en Pamplona. Ao recoñecer a verdade, alegreime moito, e non só porque a película sexa un clamor contra a violencia das mulleres. Alegreime sinceramente de que, sobre todo, vinga a recoller o testemuño do camiño percorrido por Casasola, dalgunha maneira, a sumar forzas: trasladando o sucedido e o sufrido do particular ao universal, creando unha nova sinerxía.

Porque é innegable que o cine é un instrumento ideal para a reflexión, cun don especial para reflectir os sentimentos, e como non, un elemento imprescindible contra o esquecemento, un testemuño vivo para a memoria. E imaxínome a Asun Casasola ante a pantalla, en paz, pensando que todo o que fixo mereceu a pena. Imaxinando que a memoria e a dignidade da súa filla están a salvo, aí, nun espazo intanxible, libre.

E quero crer que é posible construír un mundo máis xusto. Que hai outra forma de xustiza que está por encima da de aquí, que é o que fai precisamente a memoria colectiva: o que non prescribe, o que se mantén vivo en nós e non ten data de caducidade. E ocorréulleme que o espazo de liberdade obtido desa acumulación abre novas vías de sinerxía en memoria de Nagore. En memoria de todas as mulleres asasinadas.