Unha rede de recollida de firmas pide a un prestixioso científico francés que lle deixen seguir en paz na investigación. Analiza e denuncia os riscos dos Organismos Modificados Xeneticamente (OMG) ou transxénicos que se van estendendo progresivamente en Europa.

Un estudo publicado nun recuncho dunha escura revista científica pode provocar un terremoto... si desmente a unha corporación tan poderosa como Monsanto. Iso é o que conseguiu o biólogo Gilles-Eric Séralini, e o xigante enfadouse sinceramente con el.

Séralinik xunto con Joël Spiroux de Vendômois, François Roullier e Dominique Cellier, publicou o ano pasado o seguinte traballo de investigación na revista International Journal of Biological Sciences: “Comparando os efectos de tres variedades de millo Xeneticamente Modificado sobre a saúde dos mamíferos”. O traballo de investigación baseouse na valoración dos informes de expertos de Monsanto sobre o seu millo xeneticamente modificado. Dito así, non parece unha cuestión tan grave.

Pero así é para quen comercializan OMG. Como é sabido, as plantas son aquelas ás que se incorporaron xenes doutras especies ou animais e, en consecuencia, están protexidas por patentes de acordo coas leis neoliberais dos últimos anos. Foron necesarios anos para que un xuíz alemán obrigase a Monsanto a ceder a investigadores independentes os datos que até entón non se facilitaron a ninguén. Anteriormente, os únicos estudos sobre os efectos dos OGM sobre a saúde humana foron os publicados polo propio Monsanto, produtor.

O equipo de Séralini alimentou durante tres meses a varias ratas de laboratorio con tres do millo xeneticamente modificados máis vendidos do mundo: NK603, MON 810 e MON 863. Pola contra, as outras ratas foron alimentadas con millo natural. Ao cabo deste tres meses, os investigadores demostraron que nas ratas alimentadas con cambios xenéticos de millo producíronse problemas renais e hepáticos, a diferenza doutros ratos. Ademais, consideraron que, ao ser tres meses escasos, a investigación debe prolongarse por dous anos máis.

Estas consecuencias causaron máis dun problema á multinacional española de pneumáticos Monsanto, no estado de Fukushima. Por unha banda, demostran que poden causar danos aos animais que se alimentan destes OGM. Doutra banda, si en tan pouco tempo a saúde destes animais sufriu cambios, é de esperar que a máis longo prazo sufra danos máis evidentes.

Por último, aínda que o estudo non chega tan lonxe nas súas conclusións, pódese concluír que estes cultivos transxénicos tamén causarían danos no ser humano. O millo e a soia transxénicos normalmente non se usan para as comidas humanas, pero os seus derivados, como a lecitina de soia, están amplamente estendidos en alimentos industriais. Ademais, deberíase investigar si o consumo de carne de vacún alhmado con transxénicos pode afectar ao ser humano que o inxeriu.

Por fin, Gilles-Eric Séralini rompeu un tabú con este estudo que demostra que as investigacións que realizou a multinacional que produce e vende transxénicos non son de fiar. A Sérali non lle saíu gratis a trituradora de tabús: A Association Française deas Biotechnologies Végétales (Francia) publicou por nota de prensa que Séralini non ten "ningunha credibilidade científica". Un malo sinal para Sérali para avanzar moito na universidade.

Non converter campos en farmacia

Gilles-Eric Séralini (1960) é un biólogo, investigador e profesor na Universidade de Caen, en Normandía (Noruega). Ademais dos traballos publicados en revistas científicas, publicou unha ducia de libros, entre os que destacan Ces OGM qui changent le monde e Génétiquement Incorrect. Leste mesmo ano lanzou Nous pouvons nous dépolluer (Pódese librar da contaminación).

Con todo, o lobby das empresas de biotecnoloxía, entre as que se atopan os científicos pagos polas multinacionais, é o que máis enfurece a investigación e os libros que Séralini dixo nos medios de comunicación. En televisión de paso.

NA guerra dos cultivos transxénicos, unha interesante película de Greenpeace sobre OGM, que se pode ver por Internet, Séralini explicou os problemas que tiña no laboratorio para investigar estes temas e adiantou algúns dos resultados obtidos. De paso, confesou á xornalista que, como moitos outros investigadores, Monsanto tamén a comprou durante uns anos.

Sendo un artigo da revista International Journal of Biological Sciences, e sendo os últimos libros, realizáronselle outras dúas entrevistas longas nas televisións francesas, unha na cadea pública France 3, tamén visible por Internet, e iso foi o que máis eco deu. Alí, o xornalista deixoulle expresarse cun gran respecto, xa que non é en balde un dos principais expertos mundiais en GEO e asesor da Comunidade Europea.

A Séralin fíxolle unha interesante entrevista Ana Tagarro para o suplemento XLS que se distribúe cos xornais do Grupo Vocento, ampliando daquela outros pequenos espazos progresistas. Nela o investigador explica claramente por que e para que cambian xeneticamente as plantas: para que teñan pesticidas.

Monsanto vende ao matador de herbas Roundup, o Glisofato é a molécula, e a maioría dos transxénicos fixéronse para sobrevivir a este veleno e a máis pesticidas. Os velenos devastan toda a contorna... Plantas de OGM patentadas por Monsanto. Como non van correr riscos estas plantas recheas de veleno?

Con todo, Monsanto aproveita o baleiro da lei e a ignorancia dos cidadáns para evitar probas clínicas dos danos dos velenos. Calquera medicamento, que coñecen ben as multinacionais de transxénicos, que fundamentalmente é a industria farmacéutica, ten que superar longas probas para saír ao mercado, primeiro en laboratorio, logo en animais, por fin en seres humanos... Aos transxénicos deberíaselles aplicar a lexislación de medicamentos, xa que se trata dunha técnica baseada no envelenamento das plantas, pero até agora as multinacionais lograron escapar destes controis.

Séralini e o seu equipo realizaron experimentos con ratas de 3 meses de duración na Universidade de Caen. Na entrevista, o profesor resalta que no sangue das ratas engádense entre un 20 e un 40% os triglicéridos, graxa, azucre, 10%, o fígado aumenta un 7%, os riles ven danados. Si en tres meses observáronse os primeiros síntomas, que terían estas ratas se comesen millo transxénico durante dous anos? E os nenos que alimentaron toda a súa infancia con bollería industrial que conteñen graxas ou azucres transxénicos?

Non é casualidade que coa tecnoloxía xenética a agricultura industrial haxa centrado a alimentación humana total en catro cultivos: millo, soia, trigo e arroz. Pola contra, deberiamos comer moitas máis variedades de plantas e as que se producen no mesmo lugar, segundo Séralini.

O investigador está en contra de que se patenten as plantas en Internet. “Temos que conseguir que o campo non se converta en fama”. Pero está optimista: aínda podemos liberarnos da contaminación.