Tras máis de trinta e nove anos cotizando á Seguridade Social, decidín pasar á prexubilación. Despois de pagar a cota de catorce mil catrocentos días, estou na porta da xubilación total desde o 6 de abril deste ano. Desde esta data o meu espírito experimenta unha lixeira revolución, coma se custáselle adaptarse á nova situación.

Segundo a lei de Moisés, despois de corenta e nove anos de traballo, cada un podía apelar ao dereito sacro de vivir o cincuentenario sen golpe algún. A iso chamábaselle o ano do xubileo, e de costas aos explotadores e sátrapas, o agraciado tiña dereito a recuperar as terras que en épocas anteriores tivera que vender para sacarse adiante a súa persoa e a da súa familia. Desta maneira, garantíase a un cidadán afortunado a súa liberdade e que, polo menos, os seus anos de vida non se visen nunha situación de extrema pobreza.Sen

ter en conta a Moisés, reivindicé o meu dereito a unha Seguridade Social máis terreal, e dei o salto ao ano de xubileo, pero á xubilación, á alegría, nun exercicio sen continuidade. E aquí estou, en plena vida nova, a pesar de que –como digo– a miña mente e o meu corpo aínda están medio perdidos. Afaranse? Espéroo.

Recordo o meu primeiro día de traballo coma se sería onte. Era no taller Polmetasa de Arrasate e, lembrando as actividades de 8-14 horas dos tempos de estudante, cando volvín ao meu despacho despois de comer, ocorréuseme a pregunta “pero tamén pola tarde?”, coma se crería que tiña demasiada. Si, desde aquela afastada tarde do 13 de xaneiro acumulei fatigas de moitas noites, na abrupta ruta que se nos vendeu como un castigo bíblico na civilización xudía. E quero deixar claro, aínda que o exprese con toda conciencia, que para min o traballo non foi unha maldición, senón todo o contrario. Isto téñoo claro, porque, por exemplo, non ocuparía estas liñas que estou a escribir doutra maneira.

Pero sei que atoparemos aquí e alá a moitísimas persoas que non compartirán comigo, que rexeitarán o meu hipotético discurso moral que podería utilizar para convencerme do beneficio colectivo do traballo, porque as condicións reais do propio traballo, en gran medida, converteron á persoa nunha mercadoría. O Homo faber esquécese con frecuencia de que, por encima de todas as demais calidades, o home ten o principal reto na súa aposta constante pola dignidade da humanidade, tamén no seu traballo. E si non, a explotación, a inxustiza, as diferenzas entre os seres humanos... iso si que será unha maldición, pero non só da Biblia, senón –a máis imperdoable– do libro tan groso como incongruente que estamos a escribir na súa traxectoria diaria os chamados Homo sapiens.

Teño intención de seguir o camiño do traballo, esta vez cun pouco de axuda da Seguridade Social. Sen deixar de lado as lecturas sacras, seguirei dando prioridade aos ósos e carnes, porque non hai nada máis sacro para o benestar compartido –para a alegría– que o dereito do ser humano. Nesta sociedade non equilibrada que construímos cos nosos medios, pódense detectar inxustizas a todos os niveis, e estamos condenados a non renunciar ao seu compromiso na solución das mesmas, polo menos moralmente. Estou convencido de que o traballo en si non é un castigo. Non me atrevo a dicir o mesmo da consecuencia que os homes e as mulleres damos ao froito do traballo.