Camiño. Dirección: Javier Fesser Actores: Nerea Camacho, Carmen Elías, Mariano Venancio, Manuela Vellés. España. 143 minutos.

Non vou empezar eu a falar polo Opus Dei. Non, non, en absoluto. Por tanto, que quede claro que, si antes de ver o último traballo de Javier Fesser tiña calquera prexuízo, era en absoluto positivo. Camiño trata de facer unha crítica humorística aos da corda de Escrivá de Balaguer, contándolles a historia de Nerea Camacho, unha moza que está en perigo de morte por unha grave enfermidade. Camiño é filla dunha

familia de Opus, a súa irmá Manuela Vellés é numeraria; o seu pai non ve nada moi claro, pero bo, segue; a súa nai é unha fanática. A moza namórase dun mozo da súa idade chamado Jesús. Pero, por culpa da enfermidade e da man virulenta da súa nai, veremos como se reencarna o tópico do amor imposible.O

primeiro defecto da película é (quilo)metraxe. Non sei si Fesser quixo dotar á película de dimensións bíblicas ou si perdeu as tesoiras no camiño, pero non sei si. Pero antes de levar aos cines tan longos produtos, calquera director debería facerse o seguinte peditorio: Chegarei á altura de Ben Hur? É difícil, por moi boa que sexa a historia, manter a tensión. E neste caso, creo que non había ningún problema para descartar moitas escenas.

De todos os xeitos, o maior rancor da película faio a nai, Carmen Elías. É un cliché: ultra-reaccionario, frío e malvado. En contra disto, a película está baseada na historia real de Alexia González-Barros, culpable do mundo por crear creadores fanáticos crentes. Non estou de acordo: “a realidade” non xustifica o abuso en traballos ficticios. Porque, si ponse así, a película en si mesma é “real”, como todo o que é deste mundo. De todos os xeitos, salvaría o traballo de

Nerea Camacho, que acaba de romper a casca, pero nótanse as maneiras. Todo o demais non é máis que o longo chicle –perdón, cliché- que queda pegado no padal.