Cheira a outono nos recunchos, e non só polo tempo. “Oh, que pacto hai que derrubar!”, díxonos o poeta, e preguntounos si notábase unha especie

de abatemento… Entre os políticos, o patriotismo institucional hai tempo que está sen rumbo e perdeuse, entre os desafíos que eles nunca creron e as chamadas cada vez máis fortes á pista, o bastón de mando do Goberno (e todas as mangas que ten tras el) non se converteu nunha ocasión máis real que nunca.E esa

esquerda abertzale, encarcerada e silenciada na situación antidemocrática que temos que seguir denunciando, a pesar de que o poder nos afai a iso. Unha vez denunciado isto, con todo, haberá que engadir e denunciar tamén que non se pode desprender da carga dos ferros, cando mesmo o máis cego e o máis terco debese de purificar que esta estratexia antiga, ademais de non ter ningunha posibilidade de gañar, leva ao fondo todo o movemento. Aprenderá dese borracho podre en Loiola? Teremos que esperar dez anos máis para iso?

Pero nin sequera fóra da política vexo moito espazo para a esperanza. Paréceme que en Euskalgintza andamos en total inercia, sen ideas novas, sen ilusión; o equipo de Baztarrika mostrou máis dinamismo, sen dúbida, pero non sei si pode ir máis aló da estupidez do celofán; se fósemos por baixo do que nos pide a nosa sociedade, métome na mesma sociedade, na falta absoluta de enerxía, sen máis dilación que a bancarrota da economía. Si este ano, ao redor da Feira de Durango, producíronse algúns ruídos de crises na cultura vasca.Nos ciclos

do ano, tras o outono e inverno florece a primavera, inevitable e inevitable. No ciclo de todo vívoo chega un ocaso, que non é a predición dun novo amencer, senón a antesala do fin. Non se pode dicir que tipo de outono vivimos, porque o destino dos pobos non está escrito nas estrelas, senón en espera de que o escribamos nós mesmos. Como dixo aquel poeta, “eu non quero que se converta en día en noite”.