Estamos a vender ao diaño o espírito dos branquivermellos?
Unha amiga, unha muller enerxética comprometida co coidado do planeta, envioume un enlace: "O Athletic e Petronor, a nova enerxía. O obxectivo desta acción é crear unha comunidade enerxética que garanta aos afeccionados do Athletic a oferta de consumo enerxético sostible." Este acordo supón vantaxes para a empresa Repsol, principal accionista de Petronor.
Xa todos ouvimos falar do greenwashing; a partir de agora, no que se refire a Bizkaia, tamén teremos a pena de falar do whitmodelwashing.
Si preguntásemos a calquera xogador do Athletic ou ao seu equipo directivo si coñecen o libro Vivir ou morrer baixo as chemineas (Vivir ou morrer debaixo das chemineas) publicado por Meatzaldea Activa, seguramente non nos sorprenderiamos: ninguén sabería de que estamos a falar. Tampouco saberían de que estamos a falar si preguntámoslles que é o hidróxeno verde ou que hai detrás do capital de Saudi Aramco, o investidor do proxecto e, en termos de beneficios, a maior compañía do mundo. Consideramos normal que tanto os futbolistas como os directivos do club de fútbol non saiban nada desas realidades. Pero eles permítenlles vivir de marabilla, dedicándose ao que máis lles gusta da vida: o fútbol. Desgraciadamente, parece que o obxectivo é darlle mellor ou peor patadas ao balón, e facer diñeiro, canto máis mellor, sen preocuparse da orixe dese diñeiro.
"Eu sei, como non, que o Athletic é un símbolo que ten que ver co mundo. Pero, símbolo de que?, pregúntome. Preocúpame ter un produto publicitario para limpar a imaxe dunha das empresas máis contaminantes da comarca"
“Cal é o teu equipo de fútbol?”, pregúntanme na escola. “Non me gusta o fútbol”, contesto. “Pero o Athletic si, non?”, vólvenme a preguntar, cun xesto entre a incredulidade e a desesperación. “Athletic si”, óuzome dicir a min mesmo. E cando digo, penso nese grupo de canteiras que se construíu na terra onde naceu e que se escapou das grandes estrelas. E vénme á cabeza ese equipo inclusivo que, estando embarazada, xoga ao fillo da muller que superou a barreira de Melilla en busca dun futuro mellor. Eu sei, como non, que o Athletic é un símbolo. Pero, símbolo de que?, pregúntome. Preocúpame que sexa un produto publicitario para limpar a imaxe dunha das empresas máis contaminantes da comarca: para limpar a imaxe da maior refinaría do Estado que provocou os relatos abafadores dos protagonistas do libro. A loita dos protagonistas do libro, unha vez máis contra David Goliath, o capital da vida. Sinto que hai unha perversión dos valores do equipo, que nada ten que ver coa imaxe de Repsol, que ten o 86% de Petronor.
Hoxe lin un artigo nos clubs de fútbol no que se reivindica a renuncia á publicidade das apostas. "Quen gana ten unha asombrosa facilidade para que todo sexa normal", di o xornalista, "tamén consideramos normal que xogadores de fútbol de elite entren en chalés periféricos e non se decaten da realidade".
Desde outra realidade, desde a rúa e desde o amor, quero dicir á familia branquivermella que temos cooperativas enerxéticas de consumo sostible. Como o Athletic, somos de aquí, somos enerxía limpa, somos equipo e decidimos xuntos. Non temos nada que ver con Petronor e Repsol. Petronor obtivo en 2019 un beneficio de 135 millóns de euros, dos cales, cotizou cero no Imposto de Sociedades. Non temos nada que ver co extremismo depredador que estas empresas provocaron nos territorios do mundo global. Non temos ánimo de lucro porque cremos que os beneficios non se contabilizan en euros nin cotizan en bolsa. Na nosa contabilidade de resultados inclúense a vida e a conservación de todos os territorios do mundo.
A algúns nos gustaría que o Athletic fose un símbolo para os nenos e nenas de hoxe e de mañá: consumo local, solidariedade, tolerancia, antirracismo, participación... e cando nos falan do Athletic, si, falar dese Athletic.
A vida ou o capital é outra historia que nos enfronta, que desde a canteira debemos construír desde o local, grazas á vida e que vai ser un exemplo para a vida. E tamén nesta historia hai que pór as vidas no centro.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non é nada fácil entender o que está a suceder en Cataluña. Con toda seguridade. Podemos dar por terminado o proceso de 2017, pero está por ver si o independentismo será capaz de iniciar un novo proceso de liberación.
Si nas eleccións o independentismo mantívose na... [+]
Levamos unhas semanas coa "serpe de verán" sobre o TAV e coa posibilidade de enlazar a "E vasca" desde Pamplona, desde Ezkio ou Vitoria.
É decepcionante ver que o noso Pobo segue dependendo de decisións interesadas e non argumentadas polos galgos e cans de caza que seguen... [+]
Os globalistas elixiron Francia, Polonia e o Reino Unido para crear un conflito aberto coa OTAN en novembro, xa que Estados Unidos está inmerso na campaña electoral para a Presidencia de novembro.
Deste xeito, a presenza de soldados de Polonia, Francia, Reino Unido e Estados... [+]
Afortunadamente, a maioría das empresas industriais comezan a entender, tras as numerosas sentenzas condenatorias, que unha pequena exposición ás fibras de amianto, sen unha protección respiratoria axeitada, é suficiente para causar unha enfermidade pulmonar grave que causa... [+]
Predicir o final de calquera cousa púxose de moda. O fin do ser humano, das ideoloxías, da comunidade, da autoridade, da filosofía, ou da democracia. Son etiquetas cargadas de sensacionalismo?
Quizá foi Francis Fukuyama quen iniciou esa moda do final. Tras o derrube do muro... [+]
O pasado 1 de agosto, unha decena de persoas da familia estivemos en Aranguren. Dous mozos de Aranzadi deron a coñecer de primeira man as escavacións e traballos que se están levando a cabo en Irulegi. Esta visita é moi recomendable, xa que recolle a dimensión do traballo... [+]
En primeiro lugar, queremos facer chegar as nosas condolencias aos familiares e amigos da muller asasinada a principios de agosto.
Os habitantes de Gaintxurizketa estamos fartos do deixamento da administración e dos responsables.
Os que vivimos no barrio estamos obrigados a... [+]
Ouvín dicir que as mellores bágoas son as que ven os aeroportos. Pero supoño que se trataba doutras bágoas o que dixo, e non como eu vin durante estas vacacións.
Durante varias horas, as bágoas dominaron o aeroporto de Munich, bágoas de indignación, bágoas de fatiga e... [+]
Teño que ir á barbaría”, pensei ao principio de curso, e non fun. Comecei co pelo longo e acabei da mesma maneira (a metade do camiño fixen un mohín cara abaixo e corteille un trocito. Ninguén se deu conta. Nin eu tampouco). Ocúltame si fáltame o xesto e, sobre todo,... [+]
Os vascos sabemos que o aparello estatal está disposto a aproveitar as forzas represivas de todas as cores e os mecanismos represivos de todas as formas, para manter a orde social dentro dun sistema baseado na dominación, aínda que para iso teñan que infrinxir unha lei... [+]
Ocórreme moitas veces: fixarme nas noticias e porme nervioso. A France revient, din. Tanto a Francia de Le Pen como a xenofobia e supremacía española, como os pallasos inchables, levántanse unha e outra vez. A merde revient. Como ouvimos, un grupo de traballadores de... [+]
Até hai pouco, a Unión Europea (UE) era un mar en calma. Todo ía ben. Todos viviamos tranquilos. Os altos mandos cumprían moi ben o seu traballo e os europeos sentiamos contentos baixo as súas ordes. De cando en vez os campesiños ían á rúa a mostrar os seus tractores,... [+]
Antes das eleccións foi un lema na fala da xente: "Temos que pór o coidado no centro", engadiu. Á marxe das expresións curiosas e incorrectas que inventan os políticos e os que teñen a condición de políticos, debo admitir que durante un tempo o tema estivo en todo o seu... [+]
Hai xa moitos anos que non sigo a competición internacional (Xogos Olímpicos, Mundiais…). A indiferenza, o cansazo, a dor… e tamén me producen un pouco de rabia. E, en consecuencia, a alternativa que me queda é non vela.
O motivo non é que non lle guste o deporte ou... [+]