A cita, de tres días de duración, espertou o interese e abriu algunhas perspectivas para o encontro. Faláronse de vivencias, debilidades e capacidades, así como de obxectivos, procesos e equilibrios interpersoais, experiencias externas e outros temas. En canto a asegurar a participación directa, nos faladoiros establecéronse valores e prácticas traballadas polo feminismo: garantir o coidado e escóitaa, dar un lugar favorable aos oprimidos ou conspirar no goce. Co fin de dar resposta á demanda de culturas militantes renovadas, deuse un lugar privilexiado á horizontalidad e tomouse como base a diversidade. Conscientes de que todos estes aspectos quedaron relegados á historia recente das nosas loitas, agora considérase imprescindible aplicar estas metodoloxías.

Entre as pegadas que deixou este fin de semana, cabe destacar que se están mostrando as tendencias de coñecerse e avanzar. Entre quen estamos implicados en diferentes ámbitos, vivimos tempos de transición e cada vez sente máis claro que, de face ao futuro, hai que construír espazos de encontro. Os potenciais son grandes, e un dos seguintes pasos será acordar referentes comúns para impulsar dinámicas máis sólidas comodamente, dando tempo e apoio ás preguntas, posicións e decisións que este empoderamiento vai achegar.

Aínda queda moito por facer para que os pobos mudos convértanse en actores reais, pero as pezas do crebacabezas están a empezarse a unir.

No marco da rede Aman Komunak tamén empezamos a compartir eses sentimentos e situacións. Nas reunións e nos auzolanes, crúzanse pragmáticos e idealistas, novos e maiores, vascoparlantes e castellanohablantes, nacionalistas e anarquistas, conscientes de que a solidariedade pode mover as paredes. Empapados das enerxías que achegan todo tipo de iniciativas, estamos a aprender a xestionar asembleas, a representar campañas a longo prazo, a explicar publicamente os argumentos, tomando entre si os soportes que nos faltan para definir e estruturar. Está a darse importancia ao camiño, sen que polo momento caiamos nunha análise profunda, seguro de que a complicidade nos vai a incorpar. En todos os casos, non nos creamos para ser a vangarda de ninguén, senón para converternos nun elemento activo que acelerará a construción popular e a autogestión con outros moitos.

Para estimular estes propósitos, xa nos puxemos de face ao cume do G7 que se celebrará a finais de agosto do próximo ano en Biarritz. Ante os defensores do modelo capitalista, será o momento de mostrar as resistencias e alternativas dos movementos populares a favor da natureza e os dereitos das xentes, da natureza e dos pobos. Quizá as protestas que se organicen en unidade e singularidade, constitúan un fito para a recomposición das forzas de esquerdas do mañá e para a incorporación de alianzas. Para iso, debemos buscar a cohesión entre todos os que estamos, con respecto e sen amabilidade.

Doutra banda, en Zubieta din que non á incineradora. Non son as únicas. No sur de Navarra, o TAV, os ataques contra os espazos libres en Pamplona e outros lugares, a solidariedade cos refuxiados está a intensificarse, condenando o especismo, organizando alumnado, etc. En moitos campos a terra está a envorcarse cos refachos e ilusións das xeracións máis novas para sementar as insubmisos do futuro.

O mesmo mensaxe levarémolo a cabo coa acampada que organizamos para o próximo 13 e 14 de outubro en contra do proxecto turístico que pretenden realizar en Larrun. Alí tamén aparecerá o proxecto libre e aberto que traemos para toda a sociedade: non aceptamos unha política de venda da terra en detrimento de a natureza, queremos vivir nunha sociedade que non depende dos beneficios, nun mundo que constrúe pontes en lugar de valos.

Vide connosco á estación de Larrun, traede no saco de costas moita ración e ideas, xa que emprendemos xuntos durante anos a viaxe.

A terra e a liberdade!

Joseba Alvarez Forcada, Hartu Lopez Arana, Ekaitza Adin Irastorza, Aman Komuneko