No coloquio posterior a unha actuación, o público comparte as súas opinións e reflexións sobre o visto e escoitado, e, dalgunha maneira, o espectáculo segue en funcionamento durante o tempo que dure este encontro. As sensacións que dalgunha maneira convértense en recordos dan dan o sentido da obra. Diso depende, entre outros, o teatro. A condena dos creadores é a de completar unha memorable actuación, que seduce ao espectador no momento e enxalza a actuación para que a leve na memoria. Dise que o que non se esquece non morre nunca. O recordo do público perpetúa o relato. O protagonista de hoxe acode ao escenario para completar a súa memorable actuación.

Como xa adiantou o título, o actor Patxo Telleria apareceu en escena cun escenario. O recinto, neste caso polo menos, foi recollido directamente do inodoro do Centro Cultural Bira, provisto de adhesivos. Na súa orixe, Marcel Duchamp expón nun museo un espazo para pór en cuestión o concepto de arte. Telleria trae ao teatro a acción revolucionaria.

En Bira kulturgunea reunimos a uns 30 espectadores o mércores pola noite. A escenografía componse duns poucos elementos. Unha alfombra no solo e unha lousa descansada nun burro á esquerda e unha mesita negra á dereita. Pousando o escenario na mesa negra, o actor anunciou o seu papel vestido de traxe azul: quere facer un retrato tolo do postteatro, convertendo en presente o futuro que aínda non vivimos.

A obra de teatro está terminada no presente que é o futuro, e no exterior da Xira todos andamos rexoubando. Non tarda en empezar unha avalancha de opinións: “Zapatero aos teus zapatos”, coa resposta “Oso ados, merda bat!”, e claro, “Ouve, imos ao bar anterior” é un dos protagonistas da charla. Nós xulgamos, criticamos e clasificamos aos actores e as súas obras, e Telleria fíxoo connosco de maneira similar. Cada un de nós materializou un rol e recolleu as nosas palabras na lousa. Hai de todo: un pseudo-intelectual que se fai pasar por experto, un espectador que gozou sen entender nada, que se achegou coa escusa do seguinte bote, que lle pareceu unha actuación marabillosa, que se preocupa polos sentimentos do creador…

A actuación, as frases recollidas na lousa, os espectadores que as materializan e a reflexión e os xogos de palabras de Telleria foron os que enrolaron. Talvez sexa suficiente con pór en escena un escenario para crear unha memorable actuación. Con elegancia e humor, Telleria creou unha delirante actuación. Foi tolo, gozoso, memorable e, en definitiva, marabilloso.