Traducido automaticamente do vasco, a tradución pode conter erros. Máis información aquí. Elhuyarren itzultzaile automatikoaren logoa
'Casa en Flames', Dani de la Orden zuzendariaren komedia dramatikoa.

25 de setembro de 2024 - 09:02

O 28 de xuño deste ano estreouse Casa en Flames (Etxea Sutan), unha comedia dramática dirixida por Dani da Orde. Díxenlle que pensaba velo un mes antes do festival, cando estaba a falar cun amigo, e el recomendoumo. Aínda que non sempre coincidimos, o amigo é moi afeccionado á verdade, e, polo xeral, sáeme ben facer caso. Xa o vin, e adiviñouno de novo.

A historia comeza cando a nai dunha familia decide vender a súa casa de verán, xuntando a todos os seus familiares para recoller os últimos restos da casa e preparalos para a súa venda. O camiño a casa será xa esperado e, o que é peor, cando todos reúnanse, aparecerá o pai da familia, acompañado da súa nova parella, que se oporá á venda da casa. En lugar de resolver esta discrepancia, a familia terá un fin de semana caótico no que iremos descubrindo os segredos e desgrazas de cada un deles.

Na película, o máis rechamante, con diferenza, fíxoseme un guion. Pareceume unha comedia de teatro, moi ben escrita. Casualmente, esta mañá conversei cun actor de teatro, e quizá sexa por iso, pero pareceume dun estilo moi parecido ao das comedias que vin ultimamente. O guion é ridículo e baséase moito nas interpretacións; lembroume esa sensación doce e curiosa que só deixa o teatro.

O final pode ser bastante evidente, e aínda que ao principio me deu un pouco de desgusto, ao final cheguei á conclusión de que era bo. A película é recomendable tanto para os cinéfilos como para os que non teñen moito costume de ir ao cine. E si recoméndasche, si non fuches hai tempo e tes a oportunidade, quizá tamén podes ir ver algunha obra para volver sentir esa sensación doce e curiosa.

Confusa e sen conexión

Pola tarde, vin na sala Príncipe máis persoas dOs Domingos mue (Os domingos morren máis persoas), do director arxentino Iair Said. O título pareceume moi curioso e atractivo, porque quería saber por que esperabamos para morrer até o domingo. Con todo, a película desveloume rapidamente o misterio: na comunidade xudía, se alguén morre o venres ou o sábado, esperan para enterralo até o domingo, polo que se acumulan os mortos de tres días os domingos.

Con todo, esta revelación non tivo demasiada importancia no guion, só o de contar que David (Iair Said) é o protagonista xudeu. Ao longo da película recóllese tamén información sobre David: que é grande, que ten medo a voar, que é homosexual, que ten unha estraña relación co sexo e que volveu a enterrar ao seu tío en Arxentina, entre outras cousas. O tema máis importante é que o seu pai está en coma e que a súa nai non está disposta a desconectarse da habitación do seu fillo.

Como se pode ver, a película fala de moitas ideas diferentes; á vez, de demasiadas. E é que, mesmo ao final da película, non puiden entender a importancia de que David sexa xudeu na historia, ou a influencia de ser homosexual, nin a aparición desa estraña relación co sexo. Pareceume unha película sen conexión, non fun capaz de enlazar temas diferentes, nin comprendín o que quería transmitir con cada un deles. Quizais o público estea afeito a que o guion siga un fío e por iso fíxolleme un traballo estraño. Con todo, non sei si é iso ou si é unha maneira inadecuada de contalo directamente.

Nos créditos da película deime conta de que o director, o guionista e o actor protagonista é o propio Said, e por iso quizá sexa un intento de contar algunha historia persoal. A verdade é que a película tivo un par de momentos moi emocionantes, entre David e a súa nai Doura (Rita Cortese). O que máis me gustou é a interpretación de Rita, aínda que en xeral todas me pareceron boas. É unha pena que a falta de conexión entre os temas non me deixou gozar da película.


Interésache pola canle: Zinemaldia 2024
Oito longametraxes de recomendación, entre os visionados no Festival de San Sebastián

Bound in Heaven

Dirección: Xin Huo

País: Chinesa

Duración: 109 minutos

Estrea: Non implantado

Fuxir da morte, cara a adiante. O home que sofre unha enfermidade terminal farao así, xunto ao seu amante, amigo e compañeiro de viaxe. Unha película dura pero positiva,... [+]


2024-09-29 | Eneko Atxa Landa
Festival de San Sebastián. Último día.
Silencios que contan pouco

O noveno e último día, nun Festival especial que me vai a lembrar con moito agarimo. Deixando dúas películas arriscadas para o último día, estou a escribir esta primeira crónica coa música dun bar, porque non me gustou nada a película que vin antes.

Vin a Ulysses no... [+]


Sección Oficial. Película de clausura
E chegou un domingo chuvioso, romántico e choroso

E iso onte era sábado e non domingo. Custoulle traballo aclarar o día, porque había moita menos xente na rúa e non había présa. Algúns se achegaron pronto ao Kursaal e ao Teatro Vitoria Eugenia, onde proxectaron a película de clausura da noite, We Live in Time, e... [+]


Premio á mellor actriz, para Patricia López Arnaiz

A gasteiztarra Patricia López de Arnaiz fíxose co Goya ao mellor actor principal no 72 Festival de San Sebastián. No Zinemaldia, polo seu traballo na película 'Os escintileos', dirixida por Pilar Palomero.

A película está baseada na primeira narración do libro 'Bihotz... [+]


O documental que defende a tortura do touro gaña a Cuncha de Ouro do Zinemaldia
Tardes de soidade dá varias pinceladas do día a día do toureiro Andrés Roca Rei, entre outras, entrevistas no hotel e no traxecto do hotel á praza de touros ou momentos de vestimenta, e mostra como sofre e asasina ao touro na praza. O documental, dirixido polo catalán... [+]

2024-09-28 | Eneko Atxa Landa
Festival de San Sebastián. 8.eguna
Nunca choro con películas

Nunca choro con películas. Vin películas duras, historias tristes, cheas de morte, que mostran o peor do ser humano, sen pedir perdón. Vin películas bonitas, elegantes, monumentais, que falan de milagres, profundas. E, con todo, non choro coas películas. Os que nos custa... [+]


Sección Oficial. 8.eguna
Crer

Aínda que fóra do concurso da Cuncha de Ouro e outros premios, na Sección Oficial estréanse outros traballos –normalmente– bos. En concreto, son dezaseis os que compiten e 22 cintas –vinte películas e dúas teleseries- están en proxección.

Unha das series que vimos... [+]


2024-09-27 | Eneko Atxa Landa
Festival de San Sebastián 7.eguna
Excelencia inexplicable, en cambio

Cando fixen o calendario do Festival, a primeira película que elixín foi Parthenope. Sen saber de que se trataba, antes de ler a sinopsis, sabía que tiña que vela, porque era do director Paolo Sorrentino. O meu compañeiro e amigo de piso sempre me di que son un... [+]


Sección Oficial. 7.eguna
Que é a substitución xeneracional?

O mércores estivo en Donostia-San Sebastián a grego Costa-Gavras, coas súas 91 anos, presentando a súa nova obra e dándolle o nivel con Le dernier souffle; e o xoves o británico Mike Leigh, cun elegante bastón negro e unha equipaxe de 81 anos.

Novos vellos? Non. E non... [+]


2024-09-26 | Eneko Atxa Landa
6º día do Festival de San Sebastián
Non pasa o silencio

As dinámicas familiares que foron empeorando durante demasiado tempo tenden a cronificarse e non poden curarse facilmente. Na longametraxe escrita e dirixida por Sandra Romero, Por onde pasa o silencio (O lugar que pasa o silencio), Antonio (Antonio Araque) volve a Écija... [+]


Sección Oficial. 6.eguna
Foxe da morte cara adiante

Hai, ás veces, a sensación de que todo está atado. Poderase ver de todo, mesmo na Sección Oficial, sempre baixo un marco. Vimos algúns toques de humor, dramas llorantes, suspenses, documentais, incluso unha película de terror –que analizaremos ao final desta... [+]


FOTOS | Gala do Cine Vasco, no Zinemaldia de Donostia
A gala do Cine Vasco celebrouse o martes pola noite no teatro Vitoria Eugenia da capital guipuscoana.

Sección Oficial. 5.eguna
Un retrato da clase obreira

Sempre dentro dun marco, pero estamos a ver de todo na Sección Oficial do Festival. E iso, en verdade, agradécese. Hai unha gran diferenza entre as decenas de “olé os teus ovos” da película deste toureiro e os infinitos silencios de On Falling.

Tal e como lemos nas... [+]


2024-09-24 | Eneko Atxa Landa
4º día Festival de Cine de San Sebastián
O próximo sempre é conmovedor

O luns pola tarde xa tiña planificados dous documentais realizados en Euskal Herria. Non son especialmente afeccionado aos documentais, pero o Zinemaldia adoita ser unha boa oportunidade para deixar de lado os hábitos e as tradicións. Decidinme pola Réplica de Pello... [+]


Eguneraketa berriak daude