Escribo isto en época de vacacións de primavera. O noso agradecemento ás autoridades polo permiso que nos permiten saír da casa na que vivimos, do pobo no que vivimos ou da provincia na que vivimos. O que se sabe é que a partir de agora as vacacións serán como sexan.

A primeira vez que ouvín dicir que o mundo se estaba convertendo nun campo de concentración, pareceume unha comparación esaxerada. Agora, non. Estamos a vivir na mesma lóxica de control na que se construíron as enormes pradarías do século XX. Por suposto, non só nas súas dimensións (e, por iso, sen darse conta), senón tamén nas tecnoloxías que utilizan, os deseñadores de campo deron algúns pasos máis aló e deron un novo apertón ao terrible.

Baixo a sospeita de que levaban inmigrantes mirando os barcos que percorrían as costas italianas, viñeron verme os buques que na Idade Media percorrían os ríos europeos... Escribo isto os días que estamos a dar o paso de Erik a Ero.

Durante uns días, as portas do campo abríronse a medias... para os brotes de virus que veñen, prepáransenos para novas medidas restritivas e normas arbitrarias. Aínda hai amigos que cren que algún día este mal soño terminará. Non é a miña opinión; impuxéronnos un castigo vitalicio para a existencia de ondas, fases, medos e tristes.

A máquina propúxose unha misión para triturar todo o que ten vida, para cocer o que lle serve e para queimar e calcinar o que non lle serve. Poderiamos falar desa máquina, da vida, da morte... como cravos de martelos, só fálannos do número de positivos e da falta de responsabilidade da cidadanía.

Os responsables do experimento poden estar satisfeitos. A maioría da xente abandona os seus corpos e as súas mentes, ben por completo ou ben por necesidade, ás súas mans. Fortes, enténdese, porque están convencidos de que sairán da partida con forzas renovadas. Pero os débiles...

A primeira vez que ouvín aos xefes de laboratorio, sexan cales fosen, que as elites lembran a masacre de mil millóns de seres humanos, non vin cor algún. Costa imaxinarse a crueldade até ese punto. Si non nos vísemos cos nosos propios ollos...

Con poderes de acción, de relación e de intelixencia chegamos moi lentamente á primavera do ano pasado. Desde entón demostrouse que temos pouca defensa. A enfermidade e o mal teñen un camiño libre.

Seguimos alarmados polas voces de médicos, políticos, xornalistas que piden máis vacinas, máis controis. Seguimos vendo co corazón no peito as mans dos profesores que fan que os seus alumnos gocen dunha mordaza. Pensan que se ocupan das bondades dos que están ao seu cargo? Podería pensarse tamén que non queren perder o seu asento no tren de sobreviventes, ou que queren comprar un billete para ese tren. Parece que chegaron moi finos até eses asentos, polo que os gemidos das vítimas, que poden ser moi próximas ou queridas.

Non sei si a todos eses profesionais deberíaselles reprochar, porque tamén hai vítimas. E, con todo, cada vez que vexo a un amigo camiño da vacinación, enmascarando a un neno, silenciando unha opinión, non podo evitalo, teño os ollos postos neles.

Este é o plan para o futuro que se está debuxando sobre a saúde: mellorar os bos grans (espuma), deixar que morran os malos grans (lixo), ou facelos morrer.

A pobre sospeita que, para vivir, é mellor deixarse levar por esa máquina. Con todo, segue atrapado en pequenas máquinas como o smartphone que lle fai aumentar algunhas das súas potencias (ou poderes), pero que lle fan diminuír a súa capacidade (ou potencia). Con todo, son as mesmas máquinas as que, de maneira urxente e manifesta, dispersan en gran medida o seu espírito (a forza da mente, a memoria, a reflexión) e as súas estreitas relacións, e impídenas a acción.

Aos pobres, é dicir, á maior parte dos homes que queremos que nos deixen en paz, as cousas entre amigos, entre amigos, entre amigos, entre xentes, e non nos quedaría máis remedio que facer as cousas con arte.

Á espera de algo que aínda non teña nome...