Entre as asociacións que apoian o manifesto atópanse as seguintes: IPES, Grupo Cooperativo OlatuKoop, TEKSarea, Fundación Iratzar, Asociación Ipar-Hegoa e Fundación Manu Robles Arangiz. Pero o manifesto está aberto a adhesións e desde aquí podes ofrecer o seu.

O manifesto presentado "non é máis que un punto de partida", segundo os promotores, pero no momento da presentación, di na súa versión en eúscaro (tamén en castelán e francés):

MANIFESTO

Nas últimas décadas aceleráronse fenómenos como a globalización, a precarización global, a privatización da democracia, o esgotamento dos combustibles fósiles, o cambio climático, a crise do coidado… No medio de todo iso, o enorme desenvolvemento tecnolóxico deu un salto cualitativo no último século. Isto xa espertou moitas inquietudes en todo o mundo: onde lévanos a dixitalización? Que cambios traerá á democracia e á súa materialización? Cambiará o traballo e os ámbitos da educación? Que consecuencias terá a dixitalización en termos de sustentabilidade? Estamos ante un cambio violento na forma de relacionarnos do ser humano? Estamos, en definitiva, ante un salto da época que cambiará á humanidade? Quen lanzamos este manifesto cremos que o reto dixital é un dos principais retos do século XXI. Pero non somos tecnófilos nin tecnófobos. Cremos que a tecnoloxía se pode utilizar a favor das elites financeiras, pero tamén ao servizo da sociedade. A cuestión é moi complexa e afecto polo menos a catro ámbitos: o da democracia, o laboral, o educativo e o humano en si mesmo.

Democracia dixital

A dixitalización influíu na articulación do poder político, na forma de traballar, na gobernanza e na natureza das institucións locais e privadas, cambiando a estrutura da sociedade. A tecnoloxía trouxo uns servizos eficientes e próximos tanto no mercado como na xestión da cidadanía, pero ao mesmo tempo reforzaron o capitalismo global baseado na acumulación de datos, as novas estruturas dixitais pribatizatuz.Teknologia e a fenda dixital, sobre todo, teñen un impacto nos modelos de sociedade e de democracia e cidadanía actuais, que se converteron na condición para ser decisorios dos dereitos cidadáns. Por tanto, é imprescindible que os recursos e servizos dixitais sexan comúns: máis que ao servizo dos mercados, sendo unha tecnoloxía ao servizo da sociedade.

Reflexión sobre o traballo e a robotización

Nos últimos anos, o capital acelerou a dixitalización guiada con diñeiro público para aumentar os seus beneficios, reforzando o monopolio tecnolóxico, estendendo o capitalismo de plataforma, aumentando a perda de postos de traballo e a deterioración das condicións de traballo, aumentando o control sobre os traballadores, multiplicando os riscos psicosociais… Aínda por riba, Industria 4.0 deixou o sector reprodutivo ou da vixilancia á sombra, enfocando a automatización unicamente ao ámbito produtivo. Tamén neste ámbito, consideramos que estas ferramentas e procesos deberían porse a disposición dunha vida digna e colectiva, estendendo a robotización tamén ao ámbito das tarefas de vixilancia, combinando a automatización coa redución de horas de traballo.

Dixitalización da educación

Desde finais do século XX, a educación está inmersa nunha transformación profunda, centrada en dous eixos: a educación en competencias e competencias. A dixitalización chegou ás escolas e os alicerces do vello modelo puxéronse en cuestión co desenvolvemento e difusión do TIC. Ademais de pór patas para arriba a transmisión de contidos, isto trouxo consigo novas linguaxes e vías de relación coa contorna, con consecuencias difíciles de avaliar no desenvolvemento cognitivo e no proceso de madurez dos mozos. A esfera dixital da educación xeneralizouse e xerou novas inquietudes, por exemplo, no que se refire ao suxeito da contorna dixital e á garantía do dereito á educación. A dixitalización tamén expón novas preguntas en educación para responder aos vellos retos.

Humanidades dixitais

A humanidade dixital baséase no cruzamento entre as tecnoloxías de computación e as disciplinas de humanidades. A pesar de ser un termo de moda, parécenos que o concepto que será ideado e elaborado desde Euskal Herria, utilizado polas grandes corporacións, ten moitas posibilidades. Esta cuestión interpélanos profundamente: que supón pensar no coñecemento, a creación e a cultura dos novos e cambiantes recursos e capacidades tecnolóxicas? Que implicacións ten nos procesos de subjetividad? Que implicacións nos ámbitos da memoria, a historia, o patrimonio, a lingua, a educación e a investigación? Este amplo espazo, que nos leva a expor preguntas incómodas, lévanos a pensar na infraestrutura tecnolóxica e enerxética, no límite e o horizonte ético da investigación e o coñecemento, nas creacións e os creadores, no uso de gardar e interpretar a información, e noutros moitos desafíos.

Que facer?

Tendo en conta estes catro ámbitos, con este proxecto pretendemos expor o reto e abrir o debate. Queremos pensar nunha tecnoloxía ao servizo dunha sociedade baseada na soberanía e a democracia radical. Porque a tecnoloxía non é neutral, sabemos en mans de quen está e en favor de quen, pero non nos negamos a apoiar este proceso para loitar por unha sociedade que busca unha vida digna. Por tanto, facemos un chamamento a pensar e abrir unha alternativa ao capitalismo dixital, é dicir, a analizar as claves principais do debate, a expornos e a articular unha rede que expoña propostas de acción.

> Máis información: https://euskalherriadigitala.eus