O laicismo é unha teoría política que reivindica a distinción entre o Estado e as relixións. Breve e fácil de entender, excepto para as dúas entidades citadas. Estes non parecen comprender, aínda que se repitan moitas veces.

Esta tendencia (non a de entender) está moi estendida en gobernos de todo o mundo, pero como o mundo é moi amplo, nós imos falar deste recuncho de Europa.

Resumindo as reivindicacións do Colectivo de Laicidad son:

1- A relixión fóra das escolas, especialmente da escola pública. A resposta á pregunta “e quen ensinará a ética ao alumnado?” que cuestiona a actitude ética do profesorado é “todos nós”. Non só o profesor, toda a sociedade é responsable dos valores éticos dos seus mozos. A impartición das clases de metafísica é un labor dos profesores de filosofía, mentres que a moral e a mística deben ser ensinadas en sancristía, medersa, sinagoga, etc., non na escola. Non estamos de acordo con quen din que mentres tanto hai que incluír máis relixións. O tema é saír, non entrar, é tan difícil de entender?

2- Mantemento da igrexa. Cada igrexa debe manterse. En España todos sabemos que hai dúas casas na declaración tributaria, pero unha delas é para dar diñeiro á igrexa católica desde a caixa que enchemos entre todos. Explicamos en varias ocasións que as persoas que queiran doar diñeiro a Cáritas deben marcar a outra casa. E os que queren manter o patrimonio arquitectónico, un e outro, porque diso encárgase “Patrimonio Nacional”. Do mesmo xeito que no caso anterior, hai quen cren que si a uns dáselles que hai que dar tamén a outros, e de novo non estamos de acordo. Si cada vez sacamos máis diñeiro da caixa que enchemos entre todos, ao final o Estado non vai ter diñeiro para os servizos que todos necesitamos (por exemplo, educación, sanidade, estradas...) e estes van ser peores. Terminarán privatizados.

3- Tendencia das autoridades civís a acudir á misa unha vez ao ano. Nós somos demócratas e en ningún caso negamos aos alcaldes o dereito a ir a misa no seu nome e a bicar os ósos que queiran, nin moito menos! O que non nos gusta é arrodillar o poder civil ante a igrexa, e menos xustificarnos dicindo que o fan en nome de todos nós. Cando quero dar a medula a algún óso de calquera santo, fareino eu sen intermediarios.

4- Non nos gusta a forma de falar do representante da xunta episcopal nestas roldas de prensa. Do mesmo xeito que no punto anterior, parécenos moi ben que todos e todas nos dean a súa baixa opinión sobre o aborto, o matrimonio entre persoas do mesmo sexo e todo o que queiran, mesmo saír á rúa a “manifestacións”, pero non falar en nome de todos os bautizados (son nomeados, ninguén lles votou) nin en ton ameazante: “Borra a lei porque non nos gusta, cambia estoutra porque non estamos de acordo… ou…”. Ou? Que? Van protexer o contrabando de armas como en 1936?

Hai outro punto no que nos últimos anos escoitamos a sorpresa da sorpresa en España, en Euskal Herria e no Estado francés: “Eu son laico, pero non partidario da laicidad, senón da laicidad”. Miramos no dicionario, Euskaltzaindia non ten a palabra laicidad, DRAE si, hai ambas, e a definición é moi similar (1). Por tanto, preguntouse aos que o din: “Estou a favor da separación, pero creo que a igrexa católica merece vantaxes, en definitiva é a cultura cristiá europea”. Sorpréndennos o mantemento da igrexa por parte do Estado e os laicos partidarios das clases de relixión, pero tamén nos suscita unha infinidade de dúbidas: Si a cultura cristiá é europea, que son as hortas mairu de Euskal Herria? E a Alhambra de Granada? Libros de Stephen Hawking? Películas de Sergei Eisenstein? E así unha longa lista. Ai, ai! ! Dúbidas e dúbidas.

Esperamos deixar claro que é a laicidad e que pedimos.

Imos repasar o dereito da imaxe de “Outras-o-rico” a liberar a un preso condenado por un xuíz.

(1) Laicismo: Nor edo baltzuaren independentziak, eta Estadoarena, edonu edo confesión relixiosa. Laizitatea: Gizarte civil-elkartea eta gizarte-kultura-ren arteko separación esaten du.

Arantza Lekuona, Colectivo Laicidad