Bo, pois non parece que suceda así. Non diría que o goberno se decidise no Estado, en absoluto. E, pola contra, na miña opinión, sinaláronse os camiños para facer política: os propios, claro, pero os camiños limpos. Non podo interpretar os resultados de onte a outra maneira.

Por unha banda, o dato de participación non foi bo, do 69,87% -moi similar en Euskadi e Navarra-, pero tampouco foi especialmente malo. Parece, por tanto, que a xente aínda non está completamente farta e quere influír no ámbito político.

A xente falou claro. Unha vez máis, puxo dúas vías: políticas progresistas e políticas reaccionarias; intolerancia e diálogo; igualdade e inxustiza social. E elixiu aos partidos para levar a cabo esas políticas.

A elección foi clara: dereita e esquerda –matiz a matiz–, case igualada. Pero modificando os equilibrios entre os aspectos que abordarán ambos os camiños, especialmente na marxe dereita. Para iso, Cs perdeu toda a confianza que tivo até agora e desapareceu –ou adaptado– o seu marco, coa dimisión do seu líder e a responsabilidade no seu lugar, no PP e en VOX. Non foi unha broma, non, porque por unha banda supón que se pide ás forzas políticas que falen claro e, sobre todo, que se sitúen nun ámbito ben delimitado. Que era Cs? Dereita ou media? A clave ou o obstáculo? A xente non entendeu nin a súa postura nin a distancia aparente que quería manter dos socialistas e do pp. O mesmo ocorreulle a UPyD –aínda que a súa influencia foi moito menor no seu día– e hoxe pediu o voto para o seu líder, Rosa Díez, do PP. Todo isto chéirao a xente e non acéptao.

Si, así é. Á dereita, os resultados de onte deixaron as cousas máis claras. En España non se quixo unha soa dereita, non se elixiu unha soa dereita “normalizada”. En España, os 3.640.063 votantes votaron a favor dun partido de extrema dereita no Congreso. Que atoparían aí? Existe talvez un discurso limpo e forte, un discurso anti-pantasmas artificialmente axitado, coñecido en Europa. Por outra banda, parece que se quere impulsar a grandeza de España, algo que non vén de lonxe, pero que vai ter unhas consecuencias que coñecemos moi ben. Pero o peor é que non hai un discurso principal contra el sen complexos e só a VOX opónselle a verdadeira esquerda, coma se fose o outro extremo. E non é así, non son os dous extremos: o discurso dun non é lexítimo desde o punto de vista dos dereitos humanos.

Non vou dicir que Sánchez sexa culpable de convocar eleccións. Ao final, a xente votou libremente. Pero será culpa súa si a partir de agora non pecha e conserva ben o marco da democracia, a xustiza social e os dereitos humanos. Xa debería saber con quen vai facelo, porque non ten moitas posibilidades.

Garbiñe Biurrun Mancisidor.