A desolación da economía global en dúas horas é un reto complexo que, partindo da creación do sistema liberal, continúa xerando e xerando multitude de sucesos, conflitos, danos colaterais e quebradizos de cabeza. Os que se sentaron á mesa coincidiron en que as políticas planificadas ao interese dalgúns están nunha grave crise. Subliñaron que a crise económica que se desatou hai unha década é un feito máis e que, en xeral, están a vivir graves problemas de xestión. O coordinador madrileño da Paz e a Dignidade da OMAL, Pedro Ramiro, subliñou que a supervivencia está garantida: “O fin do mundo está máis cerca que o fin do capitalismo”.

“Veño persuadirvos”, foron as primeiras palabras do economista mexicano Óscar Ugarteche, ríxido e amable: “Estamos ante un gran cambio económico a nivel mundial que se está tentando ocultar”. Estados Unidos é o embigo. O coordinador xeral do Observatorio Económico Latinoamericano plasmou gráficamente os datos nunha presentación na que explicou o declive económico do goberno estadounidense. A súa produtividade laboral ha tido unha tendencia ineludible desde 1975, sendo o principal apoio a industria do vapor, a electricidade e sobre todo o petróleo. Os conselleiros de Economía estadounidenses decidiron responder os recortes fiscais e aos impostos aduaneiros, así como aos acordos comerciais asinados con varios países, con librecambismo. “Serviulles para seguir sendo referentes, pero perderon a referencialidad”, di Ugarteche. Afirmou que a competitividade de Xapón primeiro e de China agora asustoulles “”, xa que o PIB de China crece tres veces máis rápido que o de calquera país: “Conseguiron parar a Xapón, pero China parece que vén para quedar, todo o fai máis rápido, mellor e máis barato que Estados Unidos”.

Tamén foi lembrado o incidente coa multinacional chinesa Huawei, que foi detida pola Policía. Nestes tempos das tecnoloxías dixitais, Ugarteche di que o feito de que os asiáticos creen unha conexión 5G rápida e que os estadounidenses respondan co veto é un exemplo de guerra comercial crúa. No consumo de coches, por exemplo, os chineses apostaron claramente polo coche eléctrico –son os mesmos 2/3 que hai no mundo–, mentres que os estadounidenses, donos principais da explotación do petróleo, seguen coa gasolina. O que chega ao resto de países sempre é dun ou doutro tipo, sempre a favor dos intereses do propio país. Engadiu que o desequilibrio social que se está vivindo actualmente en América Latina está directamente relacionado con iso, xa que, entre outras cousas, Estados Unidos interveu porque moitos países teñen relacións comerciais con China. “A principal competencia actual está en América Latina e o motor en Asia”.

 

 

 

 

Non hai lugar para todos no mundo dentro da filosofía e nelas inflúe directamente o “colapso ecolóxico”, sinalou a economista feminista Amaia Pérez. “A crise chegou para quedar”, di. A perspectiva económica xeral de Iparralde é xa “unha mentalidade histórica”, xa que aínda que sempre existiu, a precariedade chegou até aquí. Quizá máis evidente agora, coma se o colapso citado abriunos os ollos: “Xa estamos a malgastar os restos do planeta, que explotamos igualmente sabendo que se están esgotando os recursos materiais”. O negocio duns poucos. Para Pérez, até agora seducíronnos e agora quedáronse nunha capacidade de sedución insuficiente: “Pero a Unión Europea quérenos facer crer que imos ben cara á igualdade”.

Pérez referiuse non tanto aos danos directos provocados polos gobernos, senón aos colaterais provocados polas multinacionais a través do sistema liberal, xa que aínda que as empresas teñen un valor e unha capacidade económica, na actualidade teñen un poder total ou corporativo. Insiste na necesidade do seu desmantelamento: “Somos o 99% do mundo que non é desas, pero para enfrontarnos primeiro hai que desfacer os poderes entre nós e avanzar desde o feminismo cara á igualdade”.

Coincidindo con Pérez, Pedro Ramiro falou da postura da Unión Europea, “utopía dunha boa e axeitada globalización”. De feito, afirmou que o comercio libre supón a internacionalización masiva das multinacionais, permitindo mobilizarse e investir “hoxe aquí e mañá”, é dicir, actuando con pleno poder corporativo. A supervivencia das empresas locais, ou non tan grandes, cuéstionase neste intercambio, creando un oligopolio ou monopolio invisibles. A multinacional International Airlines Group, por exemplo, chegou a controlar case 3/4 dos voos no Estado español recentemente comprados por Air Europa. “Quen ten a responsabilidade diso? Ninguén?”, preguntou Ramiro.

Impacto económico sobre os cambios climáticos

Pérez dixo que estamos a malgastar os últimos restos do planeta, e Ramiro, do mesmo xeito que Ugarteche referiuse á escaseza de petróleo e ao futuro dos coches eléctricos, referiuse ao cambio climático. Os diplomáticos, os xefes de Goberno e os empresarios son conscientes de que é un tema que está na fala da xente os cidadáns do mundo, e a decisión que se tomou en resposta a iso levou ao Cume de París de hai catro anos por “hipocrisías”. Reuníronse preto de 200 países e parecía que era o primeiro paso para acabar co pesadelo. “Por suposto, non especificaron nada: acordaron aumentar –sen cantidade– os fluxos financeiros para reducir o efecto da calefacción e estableceron como obxectivo principal que a temperatura do planeta quedase por baixo do previsto para finais de século”. Comprometéronse a reunirse cada cinco anos –o seguinte é en 2020– para acordar obxectivos “maiores”.