As rúas de Euskal Herria volveron a mostrar o 1 de maio o que xa é tradición desde a chegada dunha suposta “democracia”. Cada sindicato coas súas bandeiras, o seu horario, a súa traxectoria e as súas consignas. Lonxe deste modelo quedan aqueles Primeiros de Maio que se facían ás agachadas na época do franquismo, onde apareciamos unidos.

Esta realidade sindical tradicional postfranquista limita, loxicamente, a presenza de manifestantes. Son miles as persoas que non están sindicadas e non lles interesa un bloque ou outro, unha bandeira ou outra. A inxustiza, a desigualdade, a precariedade, as mortes no traballo, a falta de soberanía… queren oporse a todo iso, porque son temas que afectan a todos os traballadores. Con todo, non o fan porque ante esta situación non queren nin un bloque nin unha bandeira.

Iso significa que o 1 de Maio todos os sindicatos e traballadores deberían aparecer unidos? Na miña opinión, mentres non haxa políticas sindicais unificadas ante as situacións de emerxencia que viven os traballadores nas fábricas e nos centros de traballo, sería unha fraude e unha hipocrisía manifestarse ese día xuntos. As rúas de Euskal Herria, por enésima vez, volveron reflectir unha realidade sindical triste, da que habería que eliminar moito protagonismo, dogmatismo e burocracia.