Despois de seis longos anos e un par de durísimas crises, debería ser o momento de facer un balance da estratexia. A partir do máis evidente: que a visión non é en absoluto exclusiva do trumpismo. Durante o catro anos de mandato de Biden, si se axustou, pero non se reduciu en absoluto a estratexia arancelaria de Trump, que non fixo máis que perder a verniz proteccionista do seu tempo e aumentar a armadura contra os inimigos xeopolíticos. Podemos dicir que é un “punto de encontro bipartidista” en EE. UU. E dese feito deberiamos empezar a facer cálculos.

Opinar que as guerras comerciais poden ser beneficiosas é moito dicir, dada a evolución que tivo a economía estadounidense neste seis anos: ponderando a incidencia e as consecuencias de todas as circunstancias implicadas, tiveron beneficios, por exemplo, os aranceis impostos a China? Como se mide? E desde o punto de vista do resto dos países que conforman o bloque xeopolítico da EE.UU., o “desacoplamiento” está a ser algo próximo ao desastre. Existen beneficiarios, pero non están en Occidente.

Non fai falta dicir moito sobre a facilidade. O feito de que Trump empezo o seu segundo mandato cun lema "máis aranceis e máis impostos" é unha mostra máis clara do que pasa. Non funciona como el cría. A derrota das sancións impostas a Rusia desde 2022, mesmo até o final da guerra económica, xa está recoñecida polos seus rivais. Debería ser unha oportunidade para revisar toda a estratexia. Empezando polo recoñecemento da verdadeira finalidade.

E para iso, por exemplo, lembrar a Tonya Harding. Harding foi a estrela de patinaxe sobre xeo máis brillante dos primeiros anos da década de 1990. Ata que apareceu unha persoa máis brillante que ela, Nancy Kerrigan. Entón, “a alguén” se lle ocorreu que a solución ao problema era romper as pernas de Kerrigan. Tentaron facelo. Non funcionou.

Alguén cre que a estratexia para romper as pernas económicas de China está a funcionar?