O Goberno Vasco ha subliñado a escasa continuidade da folga, especialmente en Osakidetza. Unha vez máis, desatendeu as interpelacións dos berros de miles e miles de persoas, o PNV seguiu facendo un discurso banal e justificador a favor do coidado e quixo desprezar a folga. Polo mesmo camiño seguiron outros, dicindo que nas folgas xerais os comercios de aquí e alá están pechos e que o mundo queda. Non, o 30 de novembro non se quedou o mundo, senón que se produciu un terremoto nos pobos, cidades e zonas rurais de Hego Euskal Herria. As necesidades de vixilancia pública comunitaria e os cambios inmediatos han sacudido as rúas, e os membros do Movemento Feminista han feito pública con éxito desde a mañá temperá o modelo de folga proposto tras longas reflexións e debates.

Por que lles custou entender que para centrar a vixilancia e a vida había que facer folga? Por que tiveron dificultades e reticencias que non tiveron nas folgas de mulleres do 8 de marzo? A folga feminista xeneral suscitou incomodidades en todas partes, tanto internas como externas. Entre outras cousas, porque o Movemento Feminista ha ido máis aló das folgas de 2018 e 2019: Nas M8 realizáronse diversas solicitudes a favor dos dereitos das mulleres, pero na A30 centrouse na solicitude de cumprimento do Acordo Popular ben consolidado. “Suprimir o réxime dos empregados domésticos residentes, abandonar a privatización da custodia, abandonar a Lei de Estranxeiría, garantir o dereito á vivenda...”. Son tan factibles como medidas concretas si hai vontade. E é incómodo sentir que pon o foco encima dun mesmo, que pon nome e apelidos ao patriarcado, tanto nas institucións como nos fogares.

Tamén é incómodo que as feministas recoñezan que a folga ten algunhas lagoas que non se cobren gritando “non estamos todos, falta persoal de casa”. Porque para o Movemento Feminista tamén foi un reto organizar a folga, e quedou claro que non todos os axentes están de acordo co Acordo Popular ou coa forma de socializarlo, porque non quixeron participar no proceso ou porque se sentiron fóra. Non hai dúbida de que o Movemento Feminista ha escoitado críticas e que, como xa se fixo anteriormente, seguirá traballando en lagoas.

Pero o 30 de novembro foi un fito, e iso foi grazas ao Movemento Feminista. A organización superou o reto e ensinounos unha nova forma de facer folga. A organización de todo o día foi modélica: nos piquetes mediuse moi ben quen se detén e onde se explica; fixéronse interpelacións en lugares estratéxicos, e tomaron a palabra coidadores racistas e anciáns protagonistas das tarefas de coidado; nas manifestacións fíxose unha demostración de forza, porque non todo o mundo reúnese baixo a choiva. Foi un día de moitos meses de traballo previo e víronse os froitos do traballo con sindicatos e axentes. Con todo, o importante foi que o 30 de novembro foi un día de organización, de politización e de integración.

O Movemento Feminista apagado desde Pandemia volve ás prazas de Euskal Herria de forma organizada e multitudinaria. E, máis aló do día da folga, o gran logro foi o dos pobos: abriron o debate sobre o concepto do coidado, activaron aos militantes e tiveron a valentía de formar grupos mixtos, probaron novas formas sen medo a equivocarse. Xa non é posible ignorar os altares de A30, polo que sentamos incomodidade: “Isto non fixo máis que empezar”.