Non hai datos oficiais da traxedia sufrida nas residencias de maiores como consecuencia desta desafortunada pandemia. Até o 3 de maio, segundo datos facilitados polas comunidades autónomas do Estado español, máis de 15.300 persoas morreron en centros públicos e privados de atención a persoas maiores. Unha parte é de Hego Euskal Herria. Estas mortes non foron casualidades, non se produciron polo feito de que as persoas maiores sexan máis vulnerables. Morreron porque estas residencias non están preparadas para facer fronte aos problemas de saúde, e moito menos para facer fronte a unha pandemia. A maioría non están medicalizados. Por iso, os xestores defendéronse “” dicindo que coidan a estas persoas pero que non son “hospitais”.

Quen son eses xestores? Os centros de maiores facturan máis de 4.500 millóns de euros –segundo datos de 2018– a través de fondos de capital risco. A marxe dos rendementos de explotación oscila entre o 20 e o 25%, e algúns chegan ao 50%, segundo a consultora especializada Angomed. Sábese que se cobran entre 1.300 e 3.000 euros ao mes por residente.

Conclusión: hai que deixar de lado a privatización das residencias de maiores, xa que os grandes fondos serviron para engordar con grandes beneficios. Por tanto, é necesario nacionalizar as sedes para posibilitar o control diario da xestión e o bo uso dos recursos públicos. O máis urxente que se debería facer xa é medicalizar todas elas. É dicir, atención médica as 24 horas do día en cada residencia.

Os nosos maiores merecen a mellor atención e coidado. E os poderes públicos saben onde atopar os recursos económicos. Entre outras cousas, poden deixar de lado os gastos militares millonarios e as obras faraónicas como o TAV e, de paso, crear emprego digno.