Tras tres semanas sen mobilizarse, a oposición que representa Guaidó volveu a porse en marcha. Niso hai que destacar o papel dos medios de comunicación de todo o mundo, xa que ambos –a oposición e os medios de comunicación– comparten unha estratexia común: Deslegitimar ao presidente constitucional e que unha persoa que se autoproclamó nunha praza como tal se presente a todo o mundo como un "presidente todopoderoso". Parece surrealista, pero sobre todo irresponsable, sabendo que o poder político e militar está en mans dos chavistas. Saben que, ademais, a solución política non vai chegar si non se exclúen aos chavistas.

Non se pode negar que a oposición ten forza, pero o presidente da Asemblea simboliza a división que historicamente sufriu a oposición, especialmente desde o momento en que se solicitou a intervención militar. Isto provoca un rexeitamento social, incluíndo aos opositores, que vai baleirando aos poucos o “fenómeno Guaidó”. Doutra banda, a oposición de Guaidó non puido aproveitar e xestionar a “crise da electricidade” e as pequenas mobilizacións organizadas estes días son unha mostra diso.

É interesante observar a mensaxe de Guaidó. A diferenza de todos os demais políticos venezolanos, o seu discurso parece o dun estranxeiro –por exemplo, o humor ou a ausencia de tacto típico de Venezuela–, as súas palabras parecen escritas a miles de quilómetros do país. En calquera caso, as conversacións de Guaidó non son polo nivel que van pasar á historia.

Parece que a situación pode cambiar e vai empezar de cero a política do país. O círculo da tese de que "todas as opcións están sobre a mesa" anunciada por Estados Unidos péchase con novos escenarios. Probablemente as opcións máis fortes ou polo menos máis fortes que a situación actual.

Entre eses escenarios posibles, a situación na fronteira con Colombia pode xogar o papel máis importante. Nas últimas semanas, por exemplo, os grupos paramilitares desmovilizados a raíz do proceso de paz en Colombia crearon numerosos problemas, especialmente no estado de Tachira, onde o control das forzas militares venezolanas non é total. Doutra banda, haberá que fixarse nos intentos de infiltración dos grupos paramilitares activos en Colombia. A actitude das guerrillas –ELN ou FARC– que acaban de saír do errado proceso de paz en Colombia pode ser decisiva non só para a revolución bolivariana senón tamén para o proxecto bolivariano continental.