As transmisións de carga realízanse en sentido vertical. As cargas sostéñense e polas columnas todos os esforzos afúndense ata que morren no solar. É imposible evitalo, é o resultado da atracción que produce a masa. Si existe caerá. Tamén as persoas, por imitación, tendemos a ensinar o apreso, por defecto, e a gravidade non é escusa.

Como actividade para o verán que acaba de empezar, establecín varios obxectivos: sacar o carné de conducir, traballar, escribir, organizar o enésimo número da Banda Baixa… Mentres tanto, só apetéceme tombarme na cama. O teito no horizonte, eloxio da horizontalidad. Inquietude no interior, txiribuelta argumental para xustificar que non fago nada. Sesta, ansiedade e cea. Mañá si, eliminarei unha obrigación na axenda.

Fixen un gran investimento estes días inchando a miña culpa, as accións non pairan de subir. O IBEX 35 aumentou enormemente, xa estou a pagar intereses. Producir quebradizos de cabeza durante oito horas ao día non é tarefa fácil, aínda que non ten convenio. Baixo a ditadura da produtividade non se pode andar facendo poldro sen sentirse culpable. Pero eu non son cristián.

Non se sabe cando sentín culpable por primeira vez, quen me ensinou, como enfrontarme. Non se podía arrodillar no confesionario. Formar parte dunha xeración que nunca foi a misa ten o seu encanto, levar todo o peso da moral, pero non atopar a paz. Ao inferno si, pero en bicicleta.

O quecemento global, o aumento dos prezos das vivendas, a turistificación… nos últimos tempos todo é responsabilidade das persoas novas. É tamén unha cuestión gorda, falar de culpa e de responsabilidade, coma se unha rápida procura no vocabulario revolucionase todo aquilo que temos arraigado. Reciclar, cepillo dental de bambú e uso do termo responsabilidade; cuspir para apagar o lume.

A marca actual está obsesionada con sacar diñeiro das horas que empezan a podrecer. A filosofía do aproveitamento tallada nas costelas, facer croquetas co tempo libre para que nada vaia ao lixo. Dous golpes por cada segundo que se disipa.

A produción en medula ósea púxose de moda hai tempo. Espertarme ao cinco da mañá, facer cento dous ferros, doce horas de traballo e de soño, para espertar seica mañá rico. Lamias e tartalos da mitoloxía meritocrática. Pasar os días pondo cafés e herdar a empresa, necesitaredes moito máis que maxia.

Do mesmo xeito que as columnas dos edificios, as cargas que nos puxeron encima son demasiado longas e empezamos a sufrir o castigo. É un clamor por deixar de producir, por gañar o bingo dos pecados capitais. E cun pouco de sorte, a culpa tamén morrerá cos mozos.