Mentres a sociedade civil expresa con claridade a protección dos dereitos humanos, as elites políticas priman outros intereses por encima da lexislación internacional. O Parlamento Europeo aprobou o 12 de febreiro o Acordo de Pesca con Marrocos, que se amplía ás augas saharauís con 415 votos a favor, 189 en contra e 49 abstencións. Trátase dunha decisión que vai en contra das distintas resolucións do Tribunal da Unión Europea. O tribunal considera que Marrocos non está facultado para pronunciarse sobre as augas do Sahara Occidental, xa que se trata dun territorio non descolonizado.

Aínda que pode dar a imaxe de que se trata dunha decisión que responde a intereses económicos, enmárcase nunha lóxica política na que o pobo saharauí é o principal prexudicado. Coa inclusión das augas saharauís no Acordo de Pesca con Marrocos, a Unión Europea recoñece a soberanía do Estado Alauí sobre o Sahara Occidental, ao recoñecerlle a capacidade de xestionar os recursos naturais do territorio ocupado. Algo que, segundo o dereito internacional, está en mans dos representantes do pobo saharauí, a Fronte Polisario, e non da Potencia ocupante.

Marrocos recibirá 52 millóns de euros ao ano en concepto de compensación polo permiso do buque europeo para traballar en augas saharauís, sen ter en conta os beneficios obtidos polo espolio doutros recursos naturais (fosfatos, auga e area). Esta cantidade é moi diferente ás axudas europeas a campamentos de persoas refuxiadas saharauís en 2018 a través do Departamento de Axuda Humanitaria e Protección Civil da Comisión Europea: 9 millóns de euros.

Dando por bo o acordo, a Unión Europea ha asegurado ser un aliado importante para o control do fronteira sur a cambio de apoiar a ocupación marroquí. O Estado español ten un peso significativo nesa protección, tanto por formar parte desa fronteira como por ter responsabilidades co pobo saharauí.

España, a potencia colonizadora do Sahara Occidental, aínda ten que levar a cabo un proceso inacabado de descolonización do territorio saharauí que se concedeu a Marrocos e Mauritania mediante Acordos Tripartitos ilegais. O dereito internacional obriga a velar polo beneficio da poboación e, en consecuencia, polos seus recursos naturais, para que o pobo saharauí exerza o seu dereito á autodeterminación.

Pola contra, o estado español vixía a súa relación co ocupante cunha visita do rei Felipe VI o día que o Parlamento Europeo decide ampliar o Acordo de Pesca. Deste xeito, España e a Unión Europea volven dar as costas a un pobo que sofre fai 43 anos vulneracións de dereitos humanos diferentes, froito da negación do dereito a decidir.

Pero fronte ao deixamento dos dirixentes políticos, este 27 de febreiro a sociedade e o movemento solidario mostran que o pobo saharauí non está só na lexítima loita pola autodeterminación e o retorno aos territorios que foron expulsados fai 40 anos. Celebremos, pois, unha vez máis, que a sociedade civil móstrenos máis dignidade que os políticos, defendendo os dereitos dos saharauís e non esquecendo o Sahara Occidental, aínda que sexa un silencio mediático.