Estou a escribir este artigo cunha man, a outra me acaba de ser esnaquizada polos cipayos nunha carga. A persoa que estaba xusto á beira foi detida nese mesmo cargamento; eu podería ser eu. No momento en que escribo isto téñeno no máis escuro recuncho da casa da policía do Antigo, no calabozo. Pronto nos abrazaremos e choraremos xuntos con tanta convicción como rabia.

As violencias dos cipayos na Parte Vella donostiarra recibiron nas últimas semanas a titulares de medios de comunicación e redes sociais. A policía lanzouse unha e outra vez contra os mozos... puxeron máis dunha vez a escusa do botelloi, pero quen estivo algunha vez nun botellón sabe distinguir o ronkola da bucina.

A Asemblea de Mozas do barrio subliñou desde o primeiro momento unha idea clara:

A impunidade da Policía aumentou máis que nunca baixo a escusa do estado de emerxencia. A manipulación mediática, por outra banda, volveuse máis evidente que nunca. Pero a represión e a mentira, sempre serán patas.

Os mozos estamos no punto de mira, porque os mozos somos a chave e a condición do futuro. Por iso, a criminalización das persoas novas responde o obxectivo de facerse responsables da evolución da peste, para desviar a atención e xustificar a irresponsabilidade das autoridades institucionais, políticas e económicas. Esta práctica sistemática ademais estase estendendo con facilidade. Excelente cóctel molotov contra a mocidade se se engade manipulación mediática á persecución policial. Pero non todo vale.

Unha imaxe vale máis que mil explicacións e, tras visionar as de hoxe, ninguén atopará a un veciño que xustifique unha intervención policial.

Ante a represión, é imprescindible que organicemos a solidariedade e respondamos entre todos, porque si non, fixémolo nós. Unha proposta concreta: crear e/ou reforzar as caixas de resistencia, pero sobre todo, por cada multa das mesmas, producir danos económicos que sexan maiores.

A criminalización contra as persoas novas e a persecución policial impune, busca xerar medo; medo ás malleiras e feridas, medo ás multas, medo ás detencións e por que non, medo ás encarcelaciones. Pero somos descendentes dun longo camiño, novos comprometidos, que traballamos día a día para transformar os nosos barrios e pobos e que afortunadamente cada vez somos máis.

Poida que cando todo era ETA, pero agora non lles vale todo.

Por que tanta leña aos mozos da Parte Vella donostiarra? Porque saben que, a diferenza do que ocorre na maioría dos lugares de Euskal Herria, as persoas dos diferentes movementos démonos conta hai tempo da necesidade da colaboración, creemos na potencia da colaboración e, por iso, empezamos a organizarnos xuntas. Neste momento só os mozos, pero os da esquerda abertzale, os da liña socialista, os autónomos e anarquistas... todos xuntos; aínda que pareza incrible, o é neste momento. Porque, á fin e ao cabo, todos somos feministas, ecoloxistas, republicanas e euskaldunes.

Vivín varias divisións dentro do movemento popular vasco e teño claro que si non somos capaces de priorizar a contradición que temos contra o capital, por encima das diferenzas tácticas e estratéxicas entre eles, non podemos conseguir moitas cousas. Non polo menos na Parte Vella de San Sebastián. Porque a burguesía ten moita forza e, sobre todo, porque ten moito diñeiro en xogo neste barrio. Vecinos ou turistas, multinacionais ou pequenos comercios tradicionais, agricultores ou grandes supermercados...

Contradicindo as contradicións e dando os debates necesarios (ofrecendo o tempo e a calidade que merecen), comezamos a organizarnos en beneficio de todos e cun obxectivo claro: dar resposta ás problemáticas xerais e específicas do barrio, así como solucións. Porque Kijera loitaba por un futuro mellor que o presente, e por iso foi asasinado Kijera tamén polos antepasados dos cans que hoxe nos pegan a nós. Nas mesmas rúas.

Temos un longo camiño por diante e os mozos non imos lonxe. Iso si, non esquezamos que o futuro de mañá está na loita dos mozos de hoxe.

A todos os que teño ao meu lado, sede forte e leña ao inimigo.