Veralos en grupos de lonxe, en zonas con solos húmidos pero drenados; gústanlle especialmente as beiras dos camiños e as vías. Aquí é máis abundante no sur seco, nas cunetas, canóns e humidais; no norte húmido tamén habita en zonas sollías.

En Finlandia dise que nun tempo as súas sementes chegaron mesturadas na corrente ou no lastre dos barcos; hoxe en día vese nos territorios dos arredores dos portos, desde onde colle os camiños e as vías do tren e vaise incorporando novos territorios…

Toda a planta é velenosa e o gando, quen o sabe, afástase cando o ve. Un cachorro pode saborear unha punta que lle deixará tallada no cerebro de sempre polo curto camiño que vai desde o padal até o cerebro: “Non lle fagas dano, déixame en paz”. Na literatura veterinaria fálase dos problemas que supón o seu consumo, sobre todo no gando bovino. Comer unha cantidade moi pequena é suficiente para enfermar, e aínda que se consomen doses moi pequenas, os seus ingredientes acumúlanse no corpo e os danos poden aparecer máis tarde; unha delas é a cirrosis do fígado. Ao parecer, o gando non sabemos que literatura le, pero si o sabe. Cando ten fame severa, come, pero segundo din, herba de santos. Outros se puxeron a comer esa herba e na literatura xa se explica a adicción das ovellas a el e mesturadas na forraxe, tamén comen tranquilamente, cando o fígado parece duro. Son moitos os insectos que aman esta herba (sits, bolboretas, escaravellos, vermes, avispas pequenas…), o veleno impide que os seus inimigos se acheguen e eles divírtanse.

O nome de “Santio” débese a que comeza o seu floración ao redor dese día de finais de xullo. Ten un longo período de floración até novembro. Esta flor é rechamante e pode prolongarse até dous metros, polo que é facilmente detectable a distancia. Tamén espectacular; algúns a levan aos xardíns. Xunto co veleno, as follas cheiran mal. A Composición e revisión das plantas da Península Hispano-Lusitana e Illas Baleares foi publicada entre 1885 e 1889 polo galego Miguel Colmeiro Penido. “Un brinde de cheiro gaístico”, seguramente algún informante diría “unha herba de cheiro gaisto” e transformaríao en transcricións. Pero enténdese perfectamente o “cheiro gaístico”.

En castelán tamén ten unha chea de nomes estrambóticos, entre eles sacapeos, que saca puzkers. Como herba medicinal se utilizou tamén para tratar moitas enfermidades. En eúscaro quizá teña un nome similar; no Anuario de Eusko Folklore de 1980 publicouse: “A herba de Santio cocida e a súa ración é boa para que os verdugos a eteen”. Non son curacións, senón que teñen en Canadá unha encarnizada rivalidade, declarada invasora polo que é de natureza euroasiática, á que se lle obriga a arrebatar no estado de Alberta, así como no xardín a casa dos insectos e os adornos. Fose a herba inmigrante! Grans de xúbilo!