O 23 de xaneiro de 2019 xurou ser presidente nun barrio rico de Caracas. Tras iso, a unha velocidade infrecuente no campo da xeopolítica, os poderes fácticos de todo o mundo precipitáronse: gobernos, multinacionais e medios de comunicación. O apoio inminente do Goberno de Estados Unidos a Guaidó abriu a porta á posibilidade de facer realidade a ficción. A intención era clara: a través da presión internacional, xerar dúbidas entre os venezolanos e desmembrar o exército de Venezuela.

Visto desde unha perspectiva dun ano, a trampa do goberno paralelo autoproclamado fracasou. Desde entón, e por mor dun violento intento de golpe de man armada, Guaidó non conseguiu controlar nin en parte do territorio, nin nun só aparello do Estado venezolano. No ámbito internacional si, nas portadas da maioría dos medios de comunicación dominados por multinacionais mostrouse a miúdo como defensor dos dereitos humanos, como activista pola democracia ou como organizador de concertos para a axuda humanitaria.

Este artefacto político, xurdido de Washington, comezou a descender a mediados de 2019. O obxectivo era conseguir o poder con rapidez, o tempo xogaba contra eles, e cos meses foise amornando o ambiente que querían infundir. Reduciuse a presenza mediática, deteriorouse a capacidade de mobilización cidadá e púxose a rachar a unidade débil entre as forzas opositoras.

Con todo, a película de ficción non terminou. O domingo arrincou un tour internacional da man dos gobernos da dereita. Primeiro foi con Ivan Duque de Colombia, despois con Boris Johnson, do Reino Unido, e finalmente en Bruxelas, o representante para asuntos exteriores internacionais, Josep Borrell, deulle aloxamento. Tamén compareceu xunto a políticos como Angela Merkel, Ivanka Trump, Tony Blair ou a europarlamentaria do PNV Izazkun Bilbao, que tivo en Euskadi a un dos seus máis acérrimos defensores.

O show ten que seguir custe o que custe. Aínda non vimos o final da película.