Para o 21 de outubro, a rede, que leva o nome de Gernika Palestina, convocou mobilizacións. Trátase dunha iniciativa para denunciar o xenocidio que sofre Palestina e loitar pola paz, e non se pode pór en contra desas dúas causas. A solidariedade lévanos a situarnos a favor dos palestinos, e a humanidade a favor da paz. Como non recoñeceremos o traballo realizado por decenas de persoas voluntarias nesta rede (e sobre todo nos grupos derivados dela).

Con todo, hai informacións indirectas que nesta convocatoria podemos situar ao redor doutros intereses. En concreto, esta convocatoria realizouse en Aiete e ten como obxectivo lembrar a manifestación de outubro de 2023 e pedir ao Goberno español o embargo de armas.

Imos á data. O 21 de outubro celebrouse unha das manifestacións máis multitudinarias en Euskal Herria a favor de Palestina, e non era para menos, consciente da crueza da situación. Así que non está de máis lembrar o vivido o ano pasado. Algúns dos chamados “convocantes” da manifestación denunciaron que o contido da convocatoria e a data de publicación foron enganados. Precisamente, os axentes que dinamizaron o movemento de solidariedade con Palestina na última década (hoxe coñecidos como BDS), sabendo que querían facer unha ampla manifestación nacional e que entre outros moitos axentes estaban convidados a organizala, decidiron crear “Gernika Palestina”. Fixérono público dous días antes do previsto, por lóbrega conduta.

Noutras palabras, crearon unha ferramenta para catalizar a indignación cidadá, para desviala e amornala. Para que prevalecese un discurso sen ningún compromiso (que evitaba a palabra boicot e negaba que fose xenocidio), o obxectivo foi pasar por encima dos movementos populares e garantir as fotos dos seus líderes políticos. Por certo, que o xenocidio dos palestinos sexa un medio para falar dos vascos. Destacar que somos un pobo de Gernika, coma se non fósemos o pobo de CAF que constrúe o tren do apartheid. Exposición solidaria e perfecta.

A data lévanos, pois, ao lugar. De remarcar o Gernika hai un ano, a destacar a figura de Aiete. Exportar o camiño da paz aquí a nivel mundial. Os fumadores din que non hai nada máis molesto que un ex fumador e que a esquerda abertzale quere dar unha lección ao mundo. Queren limpar os seus expedientes para ser políticos demócratas serios. Si algunha vez respectounas, agora non respecta os camiños doutros pobos. Como di o anuncio, aquí chamamos Paz ao ego.

Que é a paz? Os partidos políticos e os sindicatos, impulsados por Gernika e Palestina, din que a paz a traen as Nacións Unidas. O obxectivo é volver ao 6 de outubro de 2023, cando o xenocidio palestino ía aos poucos, cando cos Acordos de Abraham o Estado de Israel lexitimábase, a morte lenta de Palestina. Dous estados en paz, un tirado e os negocios (Sener, Caf, Spri, Ertzaintza...) florecen sen problemas.

E acudindo ás reivindicacións...O "paso adiante" é que estes partidos pidan ao Goberno un embargo de armas. Como non somos parvos, démonos conta de que o Goberno de España e todas as forzas do bloque de investidura de Hego Euskal Herria están nesta esixencia. Pero, asinar e non cumprir as súas esixencias, non é unha hipocrisía?

Análogo no caso dos sindicatos. É máis fácil ocultar a conciencia a berros que explorar cos nosos afiliados a forza que o sionismo acumula nos nosos centros de traballo. É mellor anunciar as mobilizacións dos liberados que actuar nas empresas (con conciencia, investigación, paros, insubmisos ou accións).

Naturalmente, talles proxectos son lícitos. Con todo, moitos miramos con asombro aos partidos políticos e sindicatos que hai quince anos situáronse a favor de Boikot, Desinversión e Sancións, que no máis duro do xenocidio renunciaron a elas e caen na epísmo extrema.

Pasou moito nun ano e fixemos pouco. Cos nosos erros, decenas de cidadáns e cidadás tamén seguimos organizando a favor dos palestinos contra o colonialismo, o racismo e o imperialismo.

Tentamos acordar estratexias, enfrontámonos a complicidades con poucos recursos e moitas limitacións (técnicas, políticas...), ás veces conseguimos pequenas vitorias. E neste camiño, aínda que traia dores de ventre, excrementos entre amigos e perdas de tempo, tamén denunciaremos limpezas de face.

Lur Atxesburu, militante internacionalista