GRUPO: Vertebrado/Anfibio.
TALLA: 10-15 cm con cola incluída.
ONDE VIVE? Nos arroios rochosos, fríos e rápidos.
Que come? Pequenos invertebrados dos arroios.
NIVEL DE PROTECCIÓN Declarada de especial interese. Protexido na CAPV e en Europa.
O Tritón Pirenaico, que se sitúa ao redor dos 400 metros de altura, caracterízase por regatas de até 2.500 metros de altura. Pero non todos! Ben oxigenados, limpos e con temperaturas máximas de 15°C durante todo o ano. Por iso, é afeccionado aos arroios da parte alta do Pirineo, aínda que tamén se atopou a baixa altura nalgúns arroios do País Vasco. No País Vasco ten a súa distribución no nordés: Norte e Navarra. En Gipuzkoa só atopouse nun val de Leitzaran.
O tritón pirenaico ten a cabeza esmagada, xa que lle gusta esconderse debaixo das pedras e así manterá a corrente que baixa pola montaña. Por iso, gústanlle os arroios formados por rocas de moitas pedras ou con pedras que están cheas de gretas. Pouco sedimentables. Alí tamén atopará pequenos macroinvertebrados dos arroios. A súa comida.
Con estas necesidades, non é de estrañar que o tritón sexa considerado como o indicador dos arroios limpos. Tamén é un coñecemento moi arraigado na zona de Aragón e de aí o seu nome en aragonés: Guardafuens (garda dos arroios).
É un anfibio, con catro patas e cola. Cola grosa. Os machos utilízano sobre todo para poder nadar nas augas rápidas, pero ao mesmo tempo usan a mesma cola para soster á femia na cuberta.
Pero tamén ten inimigos, tritones pirenaicos. Troita, por exemplo. Por iso, nalgúns ríos e arroios nos que o tritón desapareceu, as troitas liberadas polo home fanse responsables diso. Tamén nun recente estudo realizado pola Sociedade de Ciencias Aranzadi no municipio de Goizueta observouse a ausencia de troitas na maior parte dos ríos atopados no Pirineo, aínda que en moi poucos puntos observouse a presenza de ambos.
No contexto do cambio climático, o tritón pirenaico pode ser unha especie interesante para a investigación. De feito, seguramente serán moitas as poboacións das alturas máis baixas do País Vasco as que se verán afectadas por iso, polo que o seu seguimento pode ser interesante para a ciencia. Ou quen sabe si, estando no límite da súa distribución, non serán os de Euskal Herria os que xeneticamente teñan máis predisposición para facer fronte a temperaturas máis cálidas.
A pesar de todo, esta pequena especie demóstranos, unha vez máis, que as investigacións de moitos animais que se nos fan invisibles pódennos axudar a buscar respostas sobre problemas globais. Porque non coñecer aos homes non significa que esta especie non teña importancia.
Katalanen ustetan artzainak engainatzen omen ditu hegazti honek: “enganyapastors”. Espainiar eta latindarrek, aldiz, ahuntzari esnea kentzen diola diote, hortik datorkio hain zuzen ere izen zientifikoan (Caprimulgus europaeus) islatzen den caprimulgus (capra... [+]
Leihatila honetan behin baino gehiagotan azaldu ditugu Ama Naturaren engainuak bere izakiak babestearren. Batzuetan, erle edo liztor itxura zuten euliak ekarri ditugu, beste batzuetan inongo arriskurik ez duten arrisku-kolorazioko intsektuak ere bai (kolorazio aposematikoa... [+]
Nekazal eremu lehor baten erdian ageri da putzua. Txikia da tamainaz, eta ez oso sakona. Egunak dira euririk egiten ez duela, baina oasi txiki honek oraindik ere aurretik bildutako urari eusten dio. Gauak eremua irentsi du eta isiltasunaren erdian kantu bakarti bat entzun da... [+]