Os argumentos de quen están de acordo coa prohibición: que é un negocio privado e que por tanto pode utilizar os criterios que queira, que as familias teñen unha chea de restaurantes para ir con nenos, que os bares non son un lugar onde haxa nenos –xa que en realidade é un restaurante, pero lemos a moitos na rede ese argumento–, e que é lexítimo non querer compartir espazo cos nenos, porque a miúdo son rabiosos e os pais irresponsables permítenlles facer o que queiran.
Os que se opuxeron á prohibición, seica non hai raias vermellas, aínda que sexan de carácter privado? A discriminación por idade non equivale á discriminación por sexo, raza ou crenzas? Algúns subliñaron que todos fomos nenos, pero que moitos esqueceron, porque o razoamento dalgúns ten unha orixe na umefobia: din que os nenos estorban, pero por que pomos o foco aí, e non nos adultos que falan a berros, ou nos borrachos pesados.
Temos problemas para convivir en determinados espazos, a miúdo agradeceríase máis empatía, e este tipo de prohibicións non fai máis que aflorar todo iso.
En primeiro lugar, unha actividade municipal en eúscaro, unha ducia de nenos e nenas de dúas a tres anos xogando no parque, ao redor dos pais, achegóuseme un dos nenos ao meu lado, zast!, cortoume o alento a pulseira que leva na esquina: a Ertzaintza. Blue Lives Matter (“As... [+]
Deixei ao neno na habitación, e eu vestinme durante catro minutos para darse conta de que tiven que pasar dúas veces para darse conta de que non teño brotes de pulamento, e que tiña gardados como souvenir para vestirme os calzóns de alguén. Eu só saberei perder que levo... [+]