Comezou o alboroto: -Que plan para o verán? Con quen realizará as vacacións? Onde vas este ano? " Tamén o ruído interno: que collín uns quilos; que estou máis branco que o leite, peludo; que non teño un plan redondo atado e ben atado; que todos os meus amigos van coa parella; que non teño suficiente diñeiro para ir de vacacións; que non atopei traballo para o verán… Estou máis canso de tanto ruído antes de que empezo o verán.

Non é un problema persoal para gobernar a axenda. O sistema organiza moi ben os nosos ciclos e tempos de vida. Ao longo do curso adáptanos, polo menos, oito horas para o emprego, si non hai máis, oito para durmir e oito para o lecer, en definitiva, para “consumir”. En teoría esa é a estrutura, a pesar de que en tarefas de coidado, traballos precarios, esta proposta de tempos non é real, e moitas mulleres* que somos malabaristas do tempo. E no verán máis tempo para o lecer, pero unhas dúas semanas sen pasar! Coller un pouco de enerxía e continuar! Aínda que o haxamos naturalizado, o tempo do reloxo é un edificio cultural creado en función do mercado laboral. O tempo de produción non ten en conta outros tempus, o dos procesos, o dos coidados, o das relacións afectivas, é dicir, o da vida. Seguimos mantendo esa vida no ámbito privado, ás agachadas, manténdoa e gozándoa, fóra do tempo oficial.

O turismo orientado ao consumo converteuse nunha ilusión para o descanso que desexamos ardentemente, para que o círculo vicioso siga virando, unha peza máis. A clase social vai marcar si imos facer vacacións, si imos facer unha viaxe soñada de fantasía e intención, ou si imos ter a oportunidade de facer unha “escapada romántica”. Nestas festas de vacacións sen fronteiras teremos unha chea de pisos turísticos a disposición dos visitantes; poderanse adquirir diferentes apps para coñecer os restaurantes e as visitas máis prezadas da zona; todo iso sen ter en conta as condicións de vida e traballo dos seus habitantes. Como consecuencia, se masifican pobos e cidades, malgástanse os recunchos, se precarizan as vidas dos cidadáns e contamínase o medio ambiente.

O xogo turístico está a ser manexado por empresas que están ao servizo das elites políticas e económicas. As mulleres*, as mozas, as persoas migradas… somos unha clase traballadora invisible, estamos detrás desas caras brancas, alegres, heteronormativas de clase alta que vemos nos anuncios de vacacións. Somos as kellyas dos hoteis, ou os taberneros sen contrato, os limpadores, os camareiros, os coidadores de nenos ou adultos, o principal responsable desta explotación.

Este “verán perfecto” supón unha gran violencia sobre os corpos das mulleres*. Este encargo de ser desexables ás mulleres* lévanos a ter uns canons moi exixentes, especialmente no verán. Os nosos corpos e as nosas vidas non lles importan nada. Cantas veces vimos nos anuncios de negocios turísticos decenas de corpos sexualizados de mulleres*? Cantas veces convertéronnos en obxectos sexuais?Cantas dietas, raios UVA, bikinis de operación, láser de depilación e modelos sexy de verán fixéronnos tragar? Cantas veces fixéronnos crer que podemos aceptar un só corpo? Estes patróns irreais e dicotómicos son a violencia contra os nosos corpos. Vender, consumir, apoderarse, dominar: esa é a lóxica do heteropatriarcado capitalista. Por tanto, tamén o turismo.

Que plan? Poida que rompa o reloxo entre amigos, entre familiares ou en soidade e substitúa o lecer pola vida; ou poida que rompa a alta velocidade e logre relaxarme na miña casa ou o meu pobo, sen ter que fuxir a ningún sitio. Quizá si vou fóra do meu pobo, mirarei con outros ollos ao meu ao redor, aos que viven e traballan nel. Reflexionarei sobre a influencia da miña presenza e tratarei de diminuíla, vendo o vivido na miña pel nos demais, facéndome consciente da nosa contradición. Así, en setembro, coseremos os binculos, os tempos e as vivencias entre nós e estaremos un paso máis cerca para parar a maquinaria que nos obriga a consumir produtos de felicidade.

Amaia Zufia, membro de Euskal Herriko Bilgune Feminista