Os sacerdotes prefiren a primavera aos sacerdotes: sacerdotes nerviosos brancos (Arum italicum) e granulares sacerdotes (Arum maculatum). Cada mes de marzo explican desde os bulbos subterráneos a curta era da flor, en cuxo extremo aparece de forma moi sinxela a espada (Zantedeschia aethiopica) e a vela branca (Spathiphyllum wallissi), unha espada branca averdada en forma de cordotx. Cada ano, moitas fermosas aparecen inmortais.

As noites frescas de primavera chegan a quentar a herba sacerdotal ou a herba serpe, un sistema de calefacción inventado hai tempo. A flor é grande e ten forma de cono. No seu interior alberga flores fértiles/fértiis e peches de pelo. O seu cheiro é atractivo para atraer insectos polinizadores e, o máis sorprendente, a cordita da flor recolle a calor do sol e consegue elevar a temperatura dentro do cono. Non se lle introducirán os insectos: pole, aroma e calefacción. Estes pelitos non lles deixarán escapar e garantirase a polinización. A continuación sácase a espada da flor, elimínanse os cheiros e debilítanse os pelillos que pechan o cárcere coa calor e os insectos escápanse. As flores do interior do cono dan o conxunto de froitos que chaman “comida de serpe” ou “millo de serpe”: vestímonos o morro de vermello. Todo velenoso, almohadillas e follas. O bulbo subterráneo tamén é case exclusivamente fécula e pódese comer: pelado e remojado, asado ao forno ou quentado de forma regular. O quecemento desfai o veleno. Hai quen come a gusto sen necesidade de quentar o bulbo: o xabaril. Nada máis cheirar a primavera, cando a herba sacerdotal explica a flor, sabe que ao seu pé escorréntase a terra e apareceralle o capricho: os bulbos da espuma.