Medidas drásticas para evitar a propagación do virus

O 22 de xaneiro, a véspera do Ano Novo de China, a cidade de Wuhan foi pecha. A véspera confirmouse a existencia do virus e o foco principal estaba na cidade, onde se orixinou o virus. Pecharon unha cidade de 11 millóns de habitantes, dos cales 5 millóns marcháronse cando o Goberno deu o aviso.

O risco destes desprazados obrigou ao peche de toda a provincia de Hubei, que conta cunha poboación de 60 millóns de habitantes, é dicir, case a totalidade de Italia. Posteriormente, as medidas estendéronse a todo o país, e o Goberno prorrogou as vacacións de Ano Novo até o 10 de febreiro.

O Goberno estableceu o uso obrigatorio de máscaras e os comités de veciños realizaban controis de temperatura nos accesos ás vivendas, prohibindo a entrada a ninguén que non fose autóctono. O Goberno decretou as desinfeccións diarias e, nun principio, autorizou a un só membro de cada familia para ir de compras en España. Logo prohibiu tamén isto, entorpecendo as portas e xanelas da casa a algunhas familias.

Aposta pola tecnoloxía

Ante esta situación, o Goberno optou pola tecnoloxía para facer o estado de confinamento o máis sinxelo posible. Os demandantes dos produtos e da comida levábanos das súas casas, onde os encapuchados foron detidos. Nun primeiro momento fixérono por teléfono, pero cando se encheron as liñas, as peticións fixéronse a través da aplicación WhatsApp de China WeChat.

As clases déronse a través de Internet, para que máis de 300 millóns de alumnos non perdan as súas clases. O Goberno tamén impulsou o teletrabajo, e hai quen di que lograron aumentar a produción coa redución do custo do transporte.

Pero a tecnoloxía sanitaria foi a máis importante ante esta crise. O sistema sanitario chinés utiliza desde 2015 unha aplicación para facer un seguimento dos pacientes e permitir a comunicación entre médicos e usuarios sen necesidade de que os hospitais se enchan. A esta aplicación engadiuse o apartado do coronavirus, que contabilizou máis de 200.000 usuarios, segundo informou o Goberno.

O Goberno tamén utiliza unha aplicación para controlar o estado de saúde da xente. Esta aplicación é obrigatoria para o uso do sistema sanitario. Nel gárdase o historial do usuario, os seus movementos e a súa temperatura. En función diso, clasifica á xente utilizando as cores do semáforo. O de verde, que non estivo en zonas de risco durante 14 días, ten acceso a todos os servizos. O que sufriu algún movemento nas últimas dúas semanas ten amarelo, o que impide o acceso a servizos non esenciais. O de cor vermella non pode saír de casa.

Medidas de hixiene

Como xa se mencionou, o Goberno obrigou aos cidadáns a utilizar máscaras, ordenou a desinfección diaria dos edificios e tapou os botóns dos ascensores con plásticos que cambiaban poucas horas.

Debido á mensaxe de pánico difundido nos días anteriores, esgotáronse todas as máscaras que se vendían no país. Ante isto, o Gobeno racionó as máscaras. Produce uns 80.000 millóns ao día, polo que tardaría 18 días en producir un para cada chinés.

Así, as empresas que xeran este ben incrementaron a súa produción até alcanzar as 100.000 producións diarias. Ademais, suspendéronse os contratos que tiñan con outros países e lanzáronse á produción para China.

Interese xeral antes do individual

O confinamento está a ser psicoloxicamente duro para os wuhaneses, que levan 50 días sen saír de casa. Con todo, a xente mostrouse "satisfeita" por pór aos colectivos por encima dos intereses individuais, por encima da economía. O experto en saúde pública Guillaume Zagury eloxiou o bo traballo do país, así como o da poboación: “A poboación foi exemplar en canto á aceptación das medidas establecidas polo Goberno. O Goberno, pola súa banda, actuou con rapidez e eficacia”.

Censura e falta de información

Con todo, a pesar de que as medidas adoptadas han servido para frear a epidemia, China foi acusada de moitas actitudes na primeira fase do virus. O virus foi descuberto polos científicos o pasado 11 de decembro, pero esa información non se difundiu e os censores eliminaron as mensaxes que se pronunciaban respecto diso, segundo a mesma fonte. Esta información foi confirmada polo director de Urxencias do Hospital de Wuhan, Ai Fen, nunha entrevista publicada na revista Renwu.

O Goberno ameazara aos médicos para que non contasen nada e os laboratorios víronse obrigados a eliminar as probas. Sete médicos foron ameazados e obrigados a asinar un contrato de confidencialidade. Un deles faleceu o 6 de febreiro e provocou a indignación da xente, que se negou a abandonar a vida. A isto seguiron estritas medidas de hixiene.