Con todo, non é só a subida do prezo do metro o que espertou a Chile, senón que foi a pinga que desbordou o vaso e deixouno no solo. Desde a ditadura até hoxe, e até o "retorno á seudodemocracia", nunha época na que se cría que a alegría ía chegar, empezáronse a aplicar os recursos naturais, a educación, a sanidade e outras leis de privatización. Así mesmo, aplicouse aos traballadores o modelo de AFP (sistema de pensións), que só beneficia aos privados, e no que non están retidos os militares e as policías.

Todas estas políticas de consolidación do modelo capitalista neoliberal estaban a pasarse desapercibidas a pesar das manifestacións que levaban a cabo, pero nestes momentos o pobo chileno plantouse. A lema máis repetido nas protestas é: "Non son 30 pesos, son 30 anos", apunta, aínda que a subida de 30 pesos do cartón pode parecer unha bajeza, xa que durante anos pasaron por encima do pobo e os prezos de todos os bens e servizos seguen subindo mentres os salarios se manteñen. Por todas estas demandas de xustiza social, e sobre todo pola dignidade, levantouse o pobo.

O venres, día 18, declaráronse varias "escapadas masivas" e destruíronse a maioría das estacións de metro, deixando fóra de uso ao resto. Como consecuencia destes feitos, producíronse incidentes violentos coa policía e barricadas en diferentes puntos de Santiago de Compostela. Respondeu as peticións do Goberno da mesma maneira que o fixo durante anos: represión. Ese mesmo día, o presidente Sebastián Piñera Echenique, membro do partido que estivo ás ordes da ditadura militar de 1973, declarou o estado de excepción de emerxencia e designou a Javier Iturriaga do Campo, fillo dun militar que na época da ditadura entregaba a persoas a centros de detención e tortura, como xefe de seguridade nacional.

Os militares saíron á rúa a reprimir as manifestacións, o que fixo que o problema iniciado en Santiago convertésese nun descontento a nivel nacional: o pasado sábado celebráronse manifestacións en todas as rexións esixindo o fin do estado de excepción; pola súa banda, o Goberno respondeu impondo un estado de excepción e un toque de queda en todas as zonas nas que se mobilizaron, como castigo polo cesamento das mobilizacións. Aínda non o conseguiron, o pobo chileno está en resistencia; a pesar de que os militares están na rúa e prohíbeselles saír das súas casas, as mobilizacións non foron interrompidas. Mentres se redactan estas liñas, o 23 de outubro de 2019, continúan as manifestacións no país e segundo datos da Comisión Interamericana de Dereitos Humanos, xa se contabilizan 42 mortos, 12 mulleres violadas e 120 desaparecidos. Segundo os datos facilitados polo Instituto Nacional de Dereitos Humanos, até o 22 de outubro foron detidas 1.601 persoas, entre elas 185 nenos e adolescentes, 132 persoas resultaron feridas por arma de fogo, 85 feridos por outras causas e 3 querelas por violencia sexual, entre outras causas. Entre outras comprobacións, as máis graves atópanse as evidencias de que os túneles do Metro de Santiago de Compostela están a ser utilizados como centros de detención e tortura na zona.

Como medios independentes, pomos estes feitos a disposición da opinión internacional, co fin de conseguir a solidariedade dos membros doutros territorios, especialmente para que denuncien as graves violacións dos dereitos humanos que se están cometendo en Chile, onde a liberdade de prensa está coartada coa situación que se vive no noso territorio e que os nosos medios de comunicación censuraron para evitar a propagación destes crimes e a protección que trasladamos aos compañeiros en loita. Porque máis aló do noso traballo de comunicación, formamos parte deste pobo en resistencia, e as nosas armas de loita son medios de comunicación que non están ao servizo deste Estado.

Saúde e Liberdade! Grazas pola solidariedade!