Neste sentido, denunciaron que ano tras ano a precariedade laboral é "máis forte" e non están dispostos a seguir soportando esta situación.

A continuación podes ler a nota completa de Ernai.

San Sebastián foi unha cidade turística desde hai moito tempo, sempre o ouvimos dicir. Ao parecer, aquí viña veraneante María Cristina de España, de onde se di que ten a súa orixe o interese turístico de Donostia-San Sebastián, así como a súa explotación. Con todo, nos últimos anos, a transformación da cidade produciuse a un ritmo vertixinoso. A presenza do turismo foi crecendo de forma salvaxe e converteuse no centro da cidade. Cando dicimos tomar o centro, dicímolo en todos os sentidos. Desterráronnos ás beiras as necesidades da cidadanía e o noso papel na engrenaxe da cidade non é outro que o de servir ao turista. En Donostia-San Sebastián construíronnos un parque de atraccións turístico sostible, ás costas dos e as traballadoras.

No verán, ademais, a situación agrándase. O número de turistas aumenta considerablemente, así como o nivel de precarización das persoas novas. Porque non fai falta dicir que somos os mozos, os primeiros que sufrimos cando o capitalismo toma a forma do turismo. O que estamos a sufrir en Donostia non é cuestión de estación, senón de capitalismo.

No verán, coincidindo coa tempada alta do turismo, inaugúrase para os mozos a tempada alta da precariedade, máis intensa ano tras ano. E cal é o traballo das persoas novas en todo isto? Vender xeados a cambio duns touciños, traballar no bar a altas horas e sen contrato, un tempo de azafatas en museos, pintxs de cociñas estreitas, limpadores de hoteis, tendervos e outro mil traballos clandestinos. Todo iso para apoiar as súas postais. Os mozos non temos cabida no seu San Sebastián empolvada, ordenada, luxosa; non temos sitio senón para vender a nosa man de obra en condicións deplorables.

Non temos sitio en San Sebastián onde se poida falar só en castelán de turistas. Non temos sitio en San Sebastián onde o prezo da vivenda está ao alcance dos máis ricos, nunha cidade especulativa con vivendas para turistas. Non temos sitio en San Sebastián sen Kortxoenea, onde se vende a cultura. Non temos sitio se, en nome da sangría e da calor, sufrimos un aumento das actitudes sexistas. Non temos sitio en San Sebastián da gentrificación, cidade sen barrio, sen festa popular; en San Sebastián das corridas de touros. Tampouco en San Sebastián de Amancio Ortega. Non podemos ser nesta Donostia que nos precariza todos os aspectos da vida.

Pero non estamos dispostos a seguir soportándoo. Porque sabemos que esta situación responde a unha estratexia concreta do capitalismo e que ademais ten responsables directos. Multinacionais, hoteis, hostaleiros mafiosos que se enriquecen e, como non, a alianza PNV-PSOE-PP que defende e promove desde o Concello toda esta barbarie. Estamos fartos e todo terminou!

Os mozos imos loitar contra este modelo turístico e a favor dunha nova Donostia-San Sebastián. Porque estamos detrás das postais. Por iso, o 17 de agosto faremos unha manifestación en Aste Nagusia, porque Donostia necesita vivir, porque o pobo está vivo!

O voso turismo, a miseria dos mozos!

O pobo vivo.

Si somos detrás das postais