Acusado das aprobacións alcanzadas en Cannes, chega con forza ao Festival Bén trong vo ken vang (ou Inside the Yellow Cocoon Shell ou Oskol dentro da valva amarela). Dura tres horas e toma moi en serio o slow da etiqueta slow cinema. A primeira longametraxe do vietnamita An Pham Thien foi comparado co cine de Weerasethakul ou Bi Gans, unha gran obra a coñecer con paciencia.

Thien debe regresar á súa cidade natal pola morte da súa cuñada nun accidente de moto para enterrar o cadáver e atopar aloxamento ao seu sobriño solitario. No pobo terá que enfrontarse a unha greta aberta polo seu amante de mocidade e o seu irmán desaparecido. Na lenta danza que trenza os soños e a realidade, convídanos a penetrarnos na delirante procura do sentido e a fe da vida.

Aínda que o primeiro terzo da película pareceume o mellor traballo que vin até agora no Zinemaldia, a última hora é abrupta. Como se empeña na profundidade dos seus enunciados, vai aos poucos baleirando o interese do espectador, aínda que visualmente non deixe de ser impactante. Aínda que a procura da transcendencia comeza como espectacular, finalmente pérdese na grandeza das formas, desdibujando o brillo inicial.

Recoñezo que a elección da representación nocturna para ver Inside the Yellow Cocoon Shell non foi unha elección moi intelixente. A pesar de todo, saín da sala co interese de saber que é o que nos vai a ofrecer no futuro An Pham Thien, un recentemente tarreado da valva.

A sección Zabaltegi-Tabakalera é un escaparate de películas de todas as duracións, polo que é habitual que nun só pase véxanse varias cintas. Por iso, na mesma actuación vin tres obras: We Are the Hollow Men, Single Lixeiro e Cámping du Lac.

En primeiro lugar, proxectáronse en Tabakalera as curtametraxes We Are the Hollow Men do xeorxiano Rati Oneli e Single Lixeiro do israelí Shaylee Atary. O primeiro explora as reviravoltas do home que ten que volver a casa do pai tirano; o segundo, un mozo que non quere dar as costas ao ocorrido ao día seguinte dunha violación. En ambos os casos o traballo de posta en escena e fotografía é abundante, pero fracasan no tratamento dos temas profundos que queren abordar: máis aló das imaxes coidadas non conseguen construír nada máis.

 

 

 

 

 

 

Menos mal que o meu primo Cámping du Lac sorrime. Os cálidos raios solares que abren a película, a música rebelde e a voz en off do protagonista que fai de narrador inocente definen desde o principio unha agradable melodía lixeira. Éléonore Saintagnan é a directora, guionista e protagonista da cinta.

O protagonista termina no cámping dun lago fervido por avaría do coche. O que parecía unha curta estancia vaise alargando aos poucos, pois o noso protagonista queda pegado tanto ás lendas do lago como aos excéntricos veciños do cámping. Son os que nos acompañan mentres a película penétranos no plano da fantasía, é dicir, na medida en que a procura do mítico monstro do lago gaña centralidade. (Falando do tema dos monstros acuáticos, permítanme aproveitar esta paréntese para recomendar o inesquecible Trenque Lauquen que se presentou o ano pasado no departamento de Zabaltegi-Tabakalera).

Aínda que nalgúns momentos ten unha gran falta de estrutura e dirección, Cámping du Lac é unha película disfrutable. É orixinal a súa proposta e os tenros xestos e historias colaterais que presenta divertidas cousas. O sexto día do festival, non será a brevidade e a humildade as claves para a transcendencia que todos buscamos?