Os membros das distintas instancias vascas do Mastodon sentirían un tanto balbordo este fin de semana se mirasen a liña de tempos federada. O motivo: A aparición na instancia dunha serie de feministas de actitude contraria ás transexuais, identificados como TERF, acrónimo en inglés de “trans-exclusiony radical feminist” mastodon.social, que mantiveron debates coas persoas que anteriormente estaban nesta rede con certa dureza.

Mastodon, aínda que aparentemente ofrece opcións parecidas a Twitter, aos poucos foi desenvolvendo a súa cultura e non é tan conflitivo como o da rede social que ten o emblema do pajarito. Á parte das bromas de meme e similares que son habituais neste tipo de plataformas, a tendencia de colaborar mutuamente ten máis peso que a paixón por gañar debates; as cifras de “gústame” e “bertoot” non teñen tanta importancia como no resto de redes e os usuarios comparten intereses comúns. Si as discusións empeoran e hai que bloquear a outro usuario, fíxose sen moito espectáculo –sen sacar capturas de pantalla, sen facer campaña contra ninguén–.

Polo menos até agora, esa foi a tendencia xeral. O pasado fin de semana modificouse: dous administradores dos usuarios españois da instancia que publicaron opinións transfobas mastodon.social pecharon as súas contas e algúns dos máis antigos tuitsts, como o “Profe Vermello” de Twitter, empezaron a denunciar a censura.

Normas particulares

Pero, Mastodon, como rede social, pode censurar a alguén? Non. Ao tratarse dunha rede social que funciona a través de instancias que se federan entre si, cada unha delas ten a liberdade de establecer as súas propias normas –por exemplo , escribir en eúscaro mastodon.eus e mastodon.jalgi.eus entre outros criterios–. Dalgunha maneira, cada instancia é unha especie de centro social autogestionado. Algunhas comunidades moi pequenas, outras máis grandes, pero todas con normativa propia.

 

 

 

 

Con todo, moitos dos que han migrado de Twitter a Mastodon non o entenderon ben. Por iso, seguramente crearían as súas contas mastodon.social na instancia, xa que é o “gaztetxe” máis grande da rede. Con todo, a normativa desta instancia di que se eliminarán os contidos discriminatorios contra as minorías sexuais e pódense pechar as contas de quen difunden este tipo de mensaxes.

Aí está a verdadeira clave deste asunto. Algunhas das actitudes observadas durante o fin de semana poden ter unha interpretación máis política: á vista dos perfís dos usuarios que denunciaron a censura, ven actitudes moi habituais na esquerda do século XX, entre elas, focalizar a súa estratexia na loita contra un centro de poder central.

E a pesar de que noutras redes é evidente ese punto de poder que está no centro de todo –todos temos que ser inquilinos dos maiores do Palacio de Inverno en Facebook, Instagram ou Twitter–, nesta rede descentralizada as cousas poden ser doutra maneira, se cada un faise cargo de construír un proxecto común á súa medida, en lugar de tomar ao administrador da instancia como “Outro Xefe” lacanés e perder tempo na loita contra el.

Con todo, a moitos revolucionarios dixitais cústalle máis empezar a crear algo que actuar contra alguén.