Cando se fala publicamente da tortura, dámosnos/dámonos conta de até que punto a sociedade interioriza a opinión que o propio “sistema” pon en marcha sobre este tema. Para iso utiliza unha ampla gama de ministros e conselleiros, xuíces e expertos, todos eles coa axuda dos medios de comunicación orgánicos, por suposto. E hai que dicir: conseguen o seu obxectivo. Na democracia española non hai tortura, non se tortura. Ese é o resultado. A razón é axiomática e asustante: “En España e no País Vasco non hai torturas porque non se poden demostrar”.

A pesar de ver moitas cousas sorprendentes nesta estraña democracia, tanto en Madrid como en Pamplona e Vitoria-Gasteiz aínda temos moito que ver.

Nin sequera na época do franquismo podíanse demostrar as torturas e os asasinatos. Entón non, pero agora si, algúns demócratas “de sempre”, non todos, acaban de empezar a lamentarse, pero moitos outro non. Mirando cara atrás, reprochando que pon en perigo a democracia.

Non somos os únicos que vivimos neste tipo de situacións. A raza política de “os gañadores” é universal e a súa iniciación ideolóxica ten ese tipo de resultados. Cámaras de gas, esterilizaciones, etc., tamén en campos de concentración da época de Hitler. Non había forma de probalo. Unha comisión “neutral” en Alemaña, dirixida por un sueco, levou a cabo unha investigación. Non atopou nada. Por iso, Goebbels non podía ocultar que aquelas acusacións eran calumnias para danar ao Terceiro Reich.

Pero no ano 1945, o Exército Soviético descubriu esas realidades que, ao parecer, non existían e non podían probarse. E claro, entón si que existían.

Algo parecido sucederá dentro duns anos, aquí en Euskal Herria. Entón saberemos hoxe o que é imposible, por que no noso pequeno País somos tantos e tantos de ETA, e en España, pola contra, ningún dos GAL.

O PSOE de Felipe González non soubo distanciarse dos membros do GAL, e agora en lugar de afastarse da violencia encuberta, o pp recorre aos recursos políticos que xera. Xa se sabe, están afeitos facer trampas.

É unha simple pregunta, quizá o señor Goebbels, como Hitler e Franco, non sabía nada? O mesmo ocorreu con F. González e todos os demais presidentes, ninguén sabe nada.

Décadas despois, sentámonos fronte á televisión e todos vimos o “Holocaust”. Imposible de probar. O que a investigación non presenciara. A calumnia inventouse para danar ao terceiro Reich.

No Estado español, como o exército soviético aínda non entrou, teremos que seguir outras vías para acabar coa peste que tan ben protexe o sistema. Pero mentres tanto, a democracia española vai manter a súa, a tortura, alimentando ao maldito gardián oculto do sistema. Estas son algunhas das consecuencias da ruptura do Franquismo.

Creo que todos sabemos que cando reformamos o que temos facémolo coa intención de mantelo. Por iso na democracia española, como o Franquismo, a lei que impide ao torturado probar as torturas, é a que se deu con todas as bendicións dos partidos políticos “democráticos”. Na miña opinión, aínda que non houbese torturas, por si mesma, e sen máis, unha nauseabunda e cruel eliminación dos dereitos humanos. Nos estados democráticos ou fascistas, non importa.

Non é o cidadán –a quen se lle pide o voto de cando en vez– o que ten que pechar as portas á tortura e o que ten que tentar que non haxa torturas. É unha tarefa do Estado. Os cárceres e a tortura son o “termómetro” da democracia. Como a índole da lei mostra a forma do lexislador, a verdadeira natureza do Estado maniféstase nel.

Con todo, si a democracia fundaméntase nos dereitos humanos e o diálogo, as leis sitúan ao preso, torturado, á marxe do diálogo e dos dereitos humanos. Por tanto, fóra da democracia, fóra do Estado.

Así, o que non é persoa non é persoa. Un Estado que podería “deshumanizar” á persoa non é o Estado da Humanidade. Que democracia, por tanto, ou que estado, que os presos, torturados, e que se sumen aos seus sufrimentos, teñen que defender do ataque ao terrorismo? Para que defendernos, unha democracia que non nos defende?

No cárcere, é a solidariedade dos estraños a que cura lentamente os ósos rotos e as carnes aboladas. Pero, doutra banda, é ese cinismo que sempre aparece transparente, xusto e “pacífico”, que provoca un pranto de impotencia nas frías noites do preso. Unha fonte amarga de rabia e desesperación. O que esnaquiza a alma. E por último, a violencia como xeradora. Si, señor, inspirador da violencia.

A vida no cárcere é longa. O torturado, ao final, chegará a odiar aos que, máis que a el mesmo, na súa propia impotencia, deberían axudar, pero aos que o desprezan. “Os demócratas de sempre” e a democracia dos demócratas de sempre.

Democracia de partidos políticos e convenios. A democracia electoral e parlamentaria. Demócratas que levan tantos anos corrompendo a democracia con total impunidade na cúspide do poder.

A costa do torturado de onte, que hoxe, gritando, conseguiu que apareza en imaxes de mártires. As que lle sexan solicitadas probas da súa tortura, despois de ser imputadas polas mesmas.

Aínda que o que dixen até agora é innegable, algúns din que podemos estar ante outra cousa. Segundo informáronnos recentemente, as declaracións que a Policía obtivo "por si mesma" van ser anuladas. Vale, supoñamos que cumprirán a súa palabra, pero non fixeron ningunha referencia ao illamento dos detidos. Por tanto, manteñen a protección obrigatoria da tortura de diferente tipo; o illamento dos detidos.

Eu creo que no século XXI, para manter o seu sistema, o estado que necesita dos torturadores non debería ter cabida dentro de Europa.

Para que a soidade dos detidos?

Josu Iraeta, escritor