Demos un corpo real cunhas bragas negras nas redes sociais coas palabras de Anari e Udane, e para Instagram a imaxe está moi preto da pornografía. Esta sociedade que utiliza o corpo feminino como obxecto sexual, sen marcas corporais e plastificadas que entran dentro dos canons establecidos para o pracer, a venda, a propaganda, a violencia, ten fobia, medo e rexeitamento cara ás mamilas.

Aquí e alá vemos algúns traxes que só tapan as mamilas, coma se dúas pinportitas colocadas encima dos seos evitasen que estivesen espidos. Até hai pouco pensaba que existiría un algoritmo que identificase os titipunts femininos para identificar a conta de redes sociais que os visualiza, e que se crearía unha alarma piiiiiiiiiiiiii para que esa imaxe se eliminase inmediatamente da conta. Pero, ao parecer, son os propios usuarios de Instagram os que máis demandan á plataforma para censurar as fotos nas que aparecen as mamilas femininas. Dá igual que sexan rosas ou arroxadas, do tamaño dun euro, ou parecidas a cinco céntimos, todas quedan detrás dunha nube de píxeles. Tamén podemos atopar algunhas cuestións que van en contra das normas da rede social: violentos, das armas, dos malos tratos dos animais, dos misóginos… Pero máis que todo isto fan dano as mamilas ergueitas das mulleres.

Son moitos os homes que teñen tetas máis grandes que a que acabamos de publicar, pero as súas mamilas non teñen ningunha connotación sexual, non teñen inquietude en ninguén, non son incómodos.Os titipuntos masculinos case son os mesmos que os nosos, pero socialmente non existen. As mamilas masculinas non están na vida social, eles poden ensinalos en calquera contexto informal e en calquera momento. A construción desequilibrada e sexista dos corpos faise patente desta maneira.

Mentres tanto, teremos que seguir escondendo os titipuntos tanto nas redes sociais como fóra delas. Unha das tarefas dos sujetadores é esconder as mamilas e esas pequenas albóndigas acolchadas que se venden hoxe en día xunto aos bikinis. A ver se inconscientemente hai que saír da auga e notar un bultito no medio do bikini, coma se quixese insinuar que alí hai algo.

Marcas no aire, feridas á vista, as mamilas mirando cara adiante. Así debuxaron Uxue e Udan o noso corpo espido:

“Podería pensarse que quitarse a roupa é quitar as nosas máscaras, quitar a pel ao que construímos diante do espello e en público. E podería pensarse que vestirse é un mecanismo de autodefensa para tapar feridas. Quizá por iso en h-a-i é difícil espirnos ante o espello. Máis difícil aínda cando o espello é outra persoa, e que dicir cando esoutro é un colectivo. O nudismo emocional non ten cabida nas nosas praias…”,

A liberación dos tabús de mamilas pode ser un mecanismo de autodefensa para curar feridas. Nudismo emocional para non ter que facer con dous botóns nas mamilas.

Este artigo foi publicado en Klitto por Malen Aldalur e trouxémolo a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.