Mamelones cómplices
Dunha vez que chega o final do verán (ou polo menos espéroo) e a medida que as praias se van desertizando aos poucos, as mamas das mulleres abandonan o espazo público e volven aos xerseis pechos e aos estreitos pectorales.
O verán é a única estación/contexto na que se aceptan os peitos das mulleres cun grao mínimo de naturalidade (e non en calquera sitio, nin coa aceptación de todos). Sendo unha muller que fai topless, alégrame moito ver que cada vez é máis común que as mozas se neguen a utilizar a parte superior do bañador. Ou polo menos sentirse máis apoiados para tomar esa decisión.
Eu fixen a transición cara á exposición de mamas de forma pausada, e teño que dicir que aínda decido facelo ou non en función do lugar e da compañía, porque vou gozar e estar a gusto na praia. Pero cando só vou un, atópome cun guerreiro que non atopo noutras zonas, que me anima a dar o paso. Como chica, non me pasa iso en moitos sitios, porque camiñar só ten moitas veces medo e carga de inseguridade.
Ao chegar a unha das nosas praias, antes de baixar as escaleiras, miro ben onde está unha muller que está a facer topless. Unha vez visto un, á súa ao redor vexo case sempre outro ou dúas, si non son máis. E así me vou verificando pequenos saldos desde todo o resto, grupos creados por descoñecidos.
Ensinar mamas é unha opción política, non o esquezamos. Porque aínda hai quen están en contra, que nos objetivan e que queren borrar os peitos
Unha vez elixida unha delas, achégome e coloco a toalla á beira. Xa está. Convértome en membro sen consultar ou pedir permiso. Créase un apoio espontáneo, próximo. Do mesmo xeito que no sexo, cada vez hai menos roupa, cada vez hai máis complicidade. Tes unha contorna que che protexe, creado por mulleres que nunca viches. Empoderado e tranquilo, escoitas, les, tómbasche ou che levantas, sen facer caso a situacións incómodas que poidan estar á beira.
Con todo, estas últimas, propostas desagradables, miradas obscenas ou asubíos molestos sucedéronme varias veces. As que vivimos por ser mulleres. Pero sentín que a contorna me resistiu e ao día seguinte decidín volver a desaparcar os peitos.
Sinto que non son a única moza que se decatou disto. Creo que se incrementou a participación de quen fuximos da sexualización na topless e creo na influencia que exercen os peitos espidos, na complicidade dos peitos, na fraxilidade das mulleres.
Dá igual si falo porque estás máis a gusto, porque odias as marcas que quedan ao broncearse ou porque podes e queres: ensinar os peitos é unha opción política, non o esquezamos. Porque aínda hai quen están en contra, que nos objettualizan e que queren eliminar os peitos. Pero aos poucos estes bandos espidos son aínda máis frecuentes e aos poucos imos adquirindo outro espazo público, mentres garantimos o dereito a ser das nosas mamas durante o verán.
Karmele Ugalde Arcenillas
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Do mesmo xeito que coa axuda dos artistas vivimos o florecimiento de Euskal Herria, tamén nesta ocasión, co seu impulso, sigamos facendo o camiño xuntos, dando o apoio necesario aos presos políticos, exiliados e deportados vascos
O lector xa sabe que a Asociación Harrera... [+]
A epistemoloxía, ou teoría do coñecemento, é unha das principais áreas da filosofía e ao longo da historia sucedéronse importantes debates sobre os límites e as bases do noso coñecemento. Nel atópanse dous poderosos correntes que propoñen diferentes vías de acceso ao... [+]
Esta semana tivemos coñecemento de que o Xulgado de Getxo arquivou o caso dos nenos de 4 anos de Europa Ikastetxea. Isto lévanos a preguntarnos: están dispostas as instancias xudiciais, policiais… para responder as demandas dos nenos? Protéxense de verdade os nosos menores... [+]
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
A verdade é que non sei por que estou a escribir isto. No ambiente conflitivo de hoxe en día non se toman ben este tipo de opinións. É posible que ARGIA non publique isto, xa que non coincide coas opinións que publicaron até agora (pero se finalmente decidiron publicalo,... [+]
O 15 de xaneiro o lobby tecno-empresarial Zeditzak presentou o seu 6º informe, Euskadi e a Unión Europea, un destino compartido de prosperidade e competitividade. O neoliberal Think Tank, formado por expertos emerxentes do mundo das finanzas, presentou unha receita máxica... [+]
Os euskaltzales movemos os nosos pés tras a testemuña da Korrika, para reivindicar que queremos seguir vivindo como pobo vasco, en favor da nosa lingua.
Os primeiros pasos dáos a persoa migrante que sae do seu país de orixe en África, América do Sur ou Asia,... [+]
E un ano máis, os sindicatos organizáronnos folgas prefabricadas. E nós, individualmente, decidiremos si sumámonos ou non á folga, sen necesidade de ningunha asemblea no centro.
Ao parecer, o modelo de folga que me ensinaron a min xa non está de moda. No meu imaxinario, a... [+]
Hoxe, 21 de xaneiro, é un día para lembrar e reflexionar sobre unha interesante efeméride da nosa historia recente. Cúmprense 50 anos do peche de 47 traballadores de Potasas de Navarra. Este peche, que durou quince días, provocou unha folga xeral en Navarra, informou o... [+]
Fai un par de semanas publicáronse varios datos de Noruega. Neste país de Europa do Norte predominaron os coches eléctricos, sendo a marca Tesla a a máis vendida, cun 90% de enerxía reciclable que se consome alí. Pola contra, as empresas públicas norueguesas non teñen... [+]
.jpg)
Estas foron as miñas últimas palabras cando fómosche, collidos da man no teu profundo soño respiratorio. O teu corazón quedou para sempre sen unha dor especial, sinxelo, digno. Como vostede queira e esixa. Como queiramos e respectamos.
Xa un mes antes da chegada do... [+]
Hoxe en día, as voces das mulleres e dos nenos e nenas permanecen no seo dunha cultura que deslegitima as súas voces, silenciando as súas experiencias, dentro dun sistema tendente a minimizar ou ignorar os seus dereitos e necesidades básicas. Un exemplo mediático deste... [+]