Tapia e Leturia
Cando: 20 de setembro.
Onde: LABA (Pamplona).

----------------------------------------------------------

Hai algún mes vía por última vez na praza de Elgoibar. Unha vez finalizado o concerto, Tapia achegouse a saudar e dixo “Que, Amets, e cando imos tocar en LABA?”. O meu cerebro foi sorprendentemente rápido: “O 20 de setembro, que che parece?” (recibira horas antes a negativa intelixente de Olaia Inziarte para ese día). “Latexa, é libre o 20 de setembro?”, “mmm… si”. “Alí estaremos Amets”.

Dicir e facer. Unha das parellas máis icónicas de Euskal Herria chegou ao peche da Praza do Castelo cinco minutos antes do acordado. O fin de semana son as festas da Zona vella de Pamplona e como exercicio de quecemento, o mércores comeza en LABA a programación do Sanfermin-Txiki. “Con isto pegámonos moito, cando Tapia e Leturia eramos wedding band” dinos sorriso na boca Tapia mentres sacamos o equipo de son do coche.

O ano que vén celebraranse 40 anos tocando xuntos e hoxe, volvendo ao formato inicial, decidiron dar as cancións da súa época. Comezando cos pasacalles heavy, sacou o peto e fixo zoom o home adulto que estaba á miña esquerda a mans de Leturia, díxome “é que somos aprendices de pandero”, ilusionado polo que tiña á miña dereita.

Because I love you séguelle. “Barka este humor gipuzkoano” lanzou o usurbildarra Ben facendo a camiseta para ser de Pamplona.Volveron a convidar a bailar con Ene Maialen. E vino con ganas na primeira fila de Maddal, pero aínda era demasiado pronto. “Cambia de parella” di Tapia e míranse os que aínda están tímidos para a danza. “Na vida real, e” engade a cantante entre risas.

Ambos comezaron a súa andaina sós neste mundo da música, pero pronto chegou a tecnoloxía e con ela a caixa de ritmos. LABA, coa caixa dos ritmos, fai estalar as cancións de Festa en festa. A imaxe é tan simple como fermosa: todo o mundo está moi contento. Tamén tocaron os mítikisimas, como non podía ser doutra maneira, Besamotza, Wafa, peregrino de Compostela… alternando con fandango, arin-arin e porrusaldas. Ademais da vergoña, máis dun quitou zapatos para a danza.

Chegados até aquí, as miñas expectativas estaban xa sobradamente cheas e notaba que as fazulas me darían un pouco de dor cando deixaría de sorrir. Pero entón chegaron os meus dous momentos favoritos, un tras outro: a conga universal (si, que tamén fixo Iñigo Soria de Tatxers) e o músico Julen Goldarazena e o actor Oier Zuñiga cantando e cantando a miña festa… deixando caer as máscaras dos “artistas” sen reparos…

O matrimonio non é en principio un dos plans, pero se a vida me puxese á altura de algo así, non dubides en celebralo con wedding band.