Dicimos que o complexo está en rebaixas, e aí está o grupo “Independentistak”, que rexeitou a convocatoria do Aberri Eguna deste ano, porque están convencidos de que a loita electoral de maio contaminaría, inevitablemente, a convocatoria unitaria.

Gustaríanos subliñar polo menos dúas cousas: en primeiro lugar, que en EH Bildu non todos son independentistas (ademais, o liderado mostra interese por atraer á coalición aos que non son independentistas). Que dicir da estrutura do PNV e da súa maioría, que se negaron tanto en privado como en público á reivindicación independentista!

En segundo lugar, si as eleccións afectan á convocatoria unificada dun día (sen compromiso e é posible que ao día seguinte non o diga máis dun), as rebaixas son máis baratas que baratas. Todo iso, sobre todo, mirando a España e Francia, onde as rebaixas benefician á súa dereita, á burguesía e ao capital (sen esquecer á burguesía vasco-española), é dicir, aos partidos que manteñen o seu sistema e ao resto das muletas.

No mesmo sentido que o argumento, na entrevista publicada en Naiz o domingo 10 de febreiro, Etxerat, por desgraza, mostrou as súas declaracións e intencións que non teñen nada que desdeñar. Etxerat sempre reivindicou o traballo humanitario e os labores asistenciais. Con todo, na citada entrevista, os portavoces oficiais han sinalado que “ademais da denuncia e a asistencia, queremos traballar por un proceso integral de resolución que leve a non volver ocorrer”. Expresións do estilo de Sortu que, ao mesmo tempo, vanse e veñen.

Cal debería ser o traballo a favor do proceso integral de reparación por parte dos vascos? Pois a loita polos obxectivos históricos que a Esquerda Abertzale, incluíndo ás súas familias, loitou ao longo de toda a súa vida, é dicir, a loita pola Independencia e o Socialismo de Euskal Herria. Por suposto, si o buque insignia non está disposto a facelo, menos aínda a Etxerat. Parece evidente.

O que antecede conclúe da seguinte maneira: “A solución integral levarao a non volver suceder”. Iso ten sentido, pero se logras a Independencia e o Socialismo, claro! Evidentemente, hai que facer un percorrido diferente de liberación, pero sempre en defensa do conseguido.

De todos os xeitos, moitas persoas temos medo de que sexa un xogo de palabras. Trátase dun xogo vistoso cunha contradición manifesta, é dicir, “é loitar por unha solución integral abandonando as trincheiras, para escoitarnos uns a outros”, non parece posible se temos en conta a falta de entusiasmo mostrada polos demais defensores respecto da solución política.

Para entender a formulación, téñennos que dar un curso, porque o que din parece que é totalmente diferente. É dicir, non hai ningunha solución integral, nada. Aquí, no que aos vascos tócanos, vén a rendición parcial e periódica, que corresponde a todo o mundo da Esquerda Abertzale Oficial e Reformista.

Aí temos a Sortu, que aceptou a legalidade española con todas as súas consecuencias, ETA, que abandonou a teoría revolucionaria e o arsenal, etc. Non queren negociar? Pois nos rendemos e entregamos as armas. Quérennos ilegalizar? Pois ben, aceptamos cegamente a lexislación dos que nos ocupan. Non queren liberar aos presos políticos vascos? Pois que cada un busque a súa liberdade. Desta maneira, non nos enfrontamos a quen queren acabar co Pobo Traballador Vasco.

A nosa pregunta (aínda que non sexa unha dúbida fundamental) é si o complexo Sortu debe confundir a Etxerat nunha desfeita como leste. Aínda que tardaron un pouco, estamos a favor. Polo menos así o din os portavoces.