(Ilustración: Camila Schindler)

Cando volvemos á raíz do modelo opresivo, non se pode aceptar que o saqueo de terras, a esclavización de persoas e a destrución de pobos orixinarios en territorios colonizados foron as condicións para crear un mundo moderno. De cando en cando destacamos que estes fenómenos foron posibles, en gran medida, como consecuencia do coñecemento previo acumulado por un determinado tipo de caza: A "caza de bruxas" na Ilustración, o acontecemento rural máis importante de Europa e precondista para o salto capitalista.

Mulleres que non tiñan acceso á terra e aos dereitos consuetudinarios entre os agricultores. Como nos ensina Silvia Federici, a través da figura das bruxas, as autoridades penalizaban a propiedade privada, a non dependencia social, a extensión das crenzas pagás e a desviación da norma sexual. Ao mesmo tempo, establecían a feminidade, o réxime heterosexual e a familia nuclear como garantía de cantidade, calidade e control da forza de traballo.

Dúas estratexias que reforzan o capitalismo son a mercantilización da terra e a dependencia forzada das mulleres cara aos homes. E até hoxe, desde un condicionamento do seu dereito á terra dute.Alde, o capitalismo ensucia a liberdade socioeconómica das mulleres. Doutra banda, o imaxinario que lexitima os matrimonios heterosexuais é a única forma de conseguir terra.

Esta realidade foi aínda máis complexa no País Vasco; incluso a transmisión deste dereito adquirido, a través da herdanza, non chegaba ás mulleres, xa que a miúdo deixaba terra aos seus irmáns maiores.

A expoliación das terras femininas vai máis aló da agricultura. A sabedoría dos antepasados, o desexo das mulleres, os corpos insubmisos e a negación do sentimento de pertenza á natureza. Desdimensionamiento da liberdade e a comunidade. Persecución de todo aquilo que non provoca a propagación masculina da acumulación capitalista.

O ecofeminismo, por tanto, é seméntaa da historicidad, regar a memoria e recoller a genealogía tanto das mulleres campesiñas como daquelas que nunca puideron pisar terra. O ecofeminismo foi queimado en chamas e é traballar a fraternidad das loitas das mulleres asasinadas pola actual agronegocio transnacional. O ecofeminismo é manter viva a semente criolla de quen non sempre se tiveron en conta no relato da liberación territorial, sen esquecer que sen terra non hai soberanía.