Corea do Norte e o Kremlin recoñeceron que os soldados norcoreanos participaron na operación que Ucraína puxo en marcha en agosto do ano pasado. Que, ademais de participar, desempeñaron un papel importante, si temos en conta os eloxios. A partir da súa publicación, deberíase concluír que a intervención se dá por concluída coa recuperación deste territorio nun prazo aproximado de seis meses.

A afirmación nos medios de comunicación occidentais suscitou unha escasa marxe de reflexión nos últimos días. E cando se reflexionou, foi para a autoafirmación, case sen excepcións: “Que nós diciamos que Corea do Norte estaba a axudar a Rusia na guerra de Ucraína; e vaia!”. Sen ter en conta que é bastante difícil derivar consecuencias directas de premisas erróneas.

En primeiro lugar, o que parecería un puro formalismo: Kursk non é Ucraína. E tamén pode recoñecerse comunmente que a ofensiva iniciada alí polas forzas armadas ucraínas en agosto depende da “guerra de Ucraína”, non é, por exemplo, equivalente ao ataque de Donbass nas relacións internacionais, no que se refire a Rusia. Xuridicamente, Corea do Norte e Rusia podían chegar a un acordo de defensa mutua si a juridicidad importoulles. Con todo, máis importantes son o porqué e o alcance desta intervención. Polas súas posibles consecuencias.

Desde o primeiro momento deuse por seguro que a contribución de Corea do Norte a cubrir, ou polo menos a paliar, a escaseza de soldados de Rusia no seu exército, como consecuencia das baixas sufridas. O concepto de “Canonazo” foi moi utilizado entre nós. Unha conclusión ineludible era que a operación debía ser solicitada por Rusia e aceptada por Corea do Norte.

A tese era demasiado débil. Porque as achegas dos soldados norcoreanos na fronte de Kursk dificilmente compensarían os enredos que tiñan que xerar: sistemas de comunicación e mando, loxística, automatismos de tácticas... Corea do Norte podería –e parece– facer unha achega seria a Rusia, por exemplo, na subministración de municións. Pero as súas tropas dificilmente poderían servir de axuda ao xeneral Gerasimov, cuxo lema é máis estimado é a unión dos dominios.

E o que estou a ver agora faime pensar vivamente que foi todo o contrario: A intervención foi solicitada por Corea do Norte, e aceptada por Rusia.

Que podía conseguir o réxime de Corea do Norte coa achega de sangue á guerra de Rusia? Por unha banda, a experiencia. Do mesmo xeito que China, noutra escala, Corea do Norte atopa a principal carencia das súas forzas armadas a falta de experiencia bélica, algo que non só teñen os seus propios soldados, senón tamén os actuais altos responsables. Desde este punto de vista, Kursk sería unha excelente escola.

Por outra banda, habería reciprocidad. Para quen non tarda en esperar un hipotético conflito armado no seu territorio, non é o mesmo que Rusia sexa un mero observador interesado que un debedor directo. Non só a morcilla, senón tamén o sangue.

Para suplir a ausencia de “voluntarios” chineses que, nesta ocasión, resultarían máis difíciles.