E así chegou Olatz Salvador, de entre os xigantes ao centro do escenario, acompañada da banda. Protexido detrás da guitarra, tomara como escudo de saída a parte máis doce da súa voz. Dentro do acuario había cantos de sirena. E os oíntes estúpidos, parados en cadeiras dispostas de forma recta e ordenada no interior do acuario, sen saber que facer: aplaudir, sorrir, bailar. Ás veces somos así, mariño obsesionado, incapaz de reaccionar.

En varias entrevistas, Salvador sinalou que o seu primeiro disco é delicado e con moitos detalles, e que agora verá a luz. Pero oh, as cancións da sirena sempre teñen algo de enganoso. Tamén el sabe que a dozura está ben, pero non é suficiente, e que a súa voz ten a mesma idade que a delicia do cabrero. Así pois, pronto sacou a relucir o que tiña oculto, deixando de lado a guitarra e bailando dun lado a outro, facendo súa a tarima. Co micro na man, agora en serio, agora dirixíase sorrindo á banda que sostén o proxecto por estar á sombra e apoiabamos o concerto á cuadrilla pamplonesa.

E así nos presentou Salvador as cancións do disco Zintzilik, que chegaron a atravesar as vidas do público a través de composicións íntimas, e tamén nos ofreceu con gusto as versións escollidas para o concerto, así como unha canción nova e non nova. Deixou claro que non lle gusta que a súa música se clasifique facilmente e que ten ganas de compartir moitos dos seus aspectos: dozura e forza, cancións que se achegan do pope ao cero, cancións con toques electrónicos e letras acompañadas de guitarra simple, desde rápidos imposibles até as notas graves, todas as transicións.

E mentres todo isto ocorre no escenario, que hai de peixes de cores? Preguntaredes, onde estabamos, si montámonos nas cadeiras e empezamos a bailar con Olatz e a banda, si creamos furacáns no viveiro. Tentárono de verdade e dixérono unha e outra vez (pídeno!) Para facerme ao carón e comezar a bailar, debo dicir con gran decepción que non. Seguimos sendo estúpidos peixes, cantando a sirena, cívico na cidade dos xigantes. A ver si cando volves a Navarra crecemos contigo baixo o tablado. Sen cadeiras ordenadas nin estreas altas, por favor.