Sempre ocorre o mesmo. En política non é bo ser tan enxeñosos, si non nos enganan unha e outra vez. De que falo? Mire, hai pouco, e tras unha longa e complicada negociación, fixéronnos crer que en Cataluña, por fin, formouse un Goberno independente, repartindo cargos de responsabilidade a fifty-fifty e acordando o cargo de president. "Xa era hora! Ao final cumpriuse o mandato lóxico que proviña dos resultados das n eleccións: formouse un goberno independentista que pertence á maioría independentista!”

Porque aos poucos días de estalar a pota, desde o cárcere, á espera do indulto, a carta abriuna o líder de ERC, Oriol junqueras, provocando un terremoto que enterrase a posibilidade da independencia. As seguintes reaccións, tanto en Cataluña como en Madrid, déronnos a medida do sismo. En Euskal Herria, pola contra, o silencio foi absoluto durante todo o día. Quizá esta postura de ERC puxo nun lugar moi incómodo aos que antes se consideraron aliados estreitos e abrazáronse con el. Agora ninguén quere aparecer no espello de Oriol junqueras.

É comprensible. Desde a honestidade intelectual, porque esa última actitude de junqueras é absolutamente inaceptable. Non só porque é todo o contrario do que el e os seus compañeiros defendían até hai pouco con firmeza. Máis aló diso, porque esa posición política actual non ten ningunha coherencia lóxica, ten que sabelo como tal e tamén o ten que saber Junqueras. Si vostede anuncia que rexeita totalmente a iniciativa unilateral e di que vai solucionar o conflito co Estado español a través do diálogo, con quen vai sen efecto. Esquéceche da independencia. Esquéceche do referendo. Esquéceche de calquera obxectivo que España non queira. O indulto e pouco máis. E punto.

Si todo isto é tan evidente, como xogou ERC o seu papel político até agora? Pois a través da teoría que pode chamarse independencia do segundo tempo. Aínda non temos posibilidades obxectivas de saltar á independencia, pero agora temos que ampliar o número de partidarios, e nunha segunda ocasión, digamos 20 anos despois, a posibilidade vai ser. Esta curiosa e infundada teoría tamén a atopamos ultimamente na nosa casa, entre os aliados ou seguidores de ERC. Que ocorre na práctica no desenvolvemento desta “teoría”? Pois que o comportamento político e mesmo a propia linguaxe vai cambiando, xa non se fala tanto de independencia, senón de soberanía, soberanía, capacidade de decisión e conceptos deste tipo máis ambiguos. Ao final, un ou outro goberno que hai no Estado, e axudándoo, axúdase a estabilizar ao Estado, e así na práctica esquécese da reivindicación do noso propio Estado. Non se considera necesario. No seu lugar, negócianse co Goberno de quenda as melloras das situacións máis dramáticas, sexan os indultos, ou a eliminación das situacións dos presos.

Entón, a que vén facer promesas de independencia aos cidadáns, sobre todo en vésperas electorais? A que vén formar gobernos de maioría independentista? A que encomiar que nos Parlamentos hai maiorías soberanistas? Falemos claro: sen mobilizacións rueiras contundentes, sen desestabilizar o goberno de quenda de Madrid nin polo a bailar, sen manter firmes os nosos valores e obxectivos nacionais, a independencia nunca será unha opción real e non será crible. Seremos subditos dese Estado que hai, si non queremos ir á independencia.