Aínda que fóra do concurso da Cuncha de Ouro e outros premios, na Sección Oficial estréanse outros traballos –normalmente– bos. En concreto, son dezaseis os que compiten e 22 cintas –vinte películas e dúas teleseries- están en proxección.

Unha das series que vimos fóra de concurso, será unha das máis potentes ofertas de Movistar para este outono: Querer (Amar). Trátase dunha miniserie de catro episodios dirixida pola barakaldesa Alauda Ruiz de Azúa e gravada en Bilbao, principalmente na Zona vella e nos barrios de Zorroza e Abando.

A serie é curta e dura, ben dosificada. Catro episodios dunha hora cada un, é dicir, tres horas e 32 minutos cada un. Ideal para ver unha noite chuviosa, a condición de que, sendo consciente, o tema non sexa tan sinxelo.

A historia vira ao redor dun caso de violencia machista. Entramos directamente desde a primeira escena. Miren (Nagore Aranburu) divorciarase do seu marido despois de 30 anos de matrimonio e, ademais de presentar o divorcio, tamén terá que interpor unha denuncia no xulgado, alegando que foi violada, humillada e perseguida de forma continuada. É máis unha persecución psicolóxica que física, e a dificultade de demostralo, a credibilidade, vai complicar o fío condutor do drama. Aos poucos iremos coñecendo o seu testemuño, a natureza da súa relación cos maridos. Outro detalle a ter en conta é que Miren encárgase das tarefas domésticas, non fai traballo asalariado, e que o home é de alto nivel económico e tamén de familia rica, a diferenza de Miren.

A serie contén detalles interesantes, sobre todo discursivos. Esta cinta é un exemplo práctico de Eu créoche. Pero, sobre todo, gustaríame subliñar o forte que foi e como a directora reflectiu a relación de Miren cos seus dous fillos. O contexto é complexo. De feito, antes de que Miren fósese de casa e denunciase, os seus fillos levaban xa preto de tres anos vivindo fóra de casa, e non foron testemuñas da persecución; mesmo antes, e sempre, un home que lle atacou de forma menos identificable, que antes non se vían a primeira ollada.

A serie está ben organizada e traballada, de forma que sexa dura, emocionante, emocionante e viva. Todas as entrevistas dan máis ou menos que falar, pero nótase que non hai necesidade de alargar, como ocorre noutras series de televisión. Os actores en xeral son bos; cabe destacar o traballo de Nagore Aranburu. Pareceume terrible, até agora insuficientemente visible.

Pola contra, un sente pena por Nagore Aranburu e Loreto Mauleon, que exercen de avogados do protagonista, ao escoitar en castelán. E onde e polas rúas de Bilbao. Non se escoita eúscaro na serie, e iso debería dar que pensar. Por exemplo, na película On Falling que vimos nesta mesma Sección Oficial, o protagonista, de orixe portuguesa, fala de portugués con outro portugués co que colabora; ou en Johnny Depp, en Modi, dous italianos falan tranquilamente ao italiano –o idioma elixido da película de Depp non é o mellor exemplo; detallarémolo enseguida–.

Para cando unha produción feita por unha gran empresa compaxina o eúscaro coa naturalidade e a frecuencia?

Si, o lendario Johnny Depp veu a San Sebastián para presentar a película. Pero a verdade é que non se falou tanto da película, senón de lugares que visitou moito máis, de restaurantes, da visita ao hospital... Será por algo.

Pero bo, a verdade é que Depp non fixo unha mala produción: Modi, Three Days on the Wing of Madness (Modi, tres días de tolemia). Notouse que o orzamento non foi limitado –un legado de millóns de dólares, dono dunha illa no Atlántico e moi coñecido a nivel mundial, o que facilita a capacidade de procura de investidores–.

Esperábase que non faltase o diñeiro, así como o seguinte apuntamento: non lle faltaron as características únicas da volta de Hoolywood. En toda a historia que se sitúa en París hai cen anos, o francés escóitase en torno ao 1%. O italiano é máis –ten sentido, no fondo, porque é un protagonista innato italiano–, pero todo foi en inglés. É máis, obsérvase que os dous amigos da protagonista –os actores– non dominan facilmente o inglés –tamén influiría o feito de ser unha persoa estúpida e inxenua–. Ou foi buscado intencionadamente. O que pasa é que, en canto ao idioma, perde toda credibilidade coa película en París e escoitando todo o mundo... pero iso non importa.

É unha historia real e ficticia. Modi, o artista italiano Amedeo Modigliani, vive en París en 1916, en plena Primeira Guerra Mundial. Son evidentes estes detalles da época na vida cotiá, na rúa e na propia situación persoal económica. Modi é pintora e escultora, unha vida moi precaria, sen diñeiro e sen grandes apoios persoais. Dous tolos, estúpidos e raros amigos parécense ou empeoran. E un amigo/amante que escribe sobre obras artísticas, xornalista/crítico de oficio, tamén é bastante precario. Modi fai arte con pracer, e niso está a clave, aínda que logo costa moito vendelo.

O segundo traballo de Depp é unha película fácil de ver. Entretida, cunha imaxe elegante, con cores amareladas claros e escuros, e a música elixida tamén é moi axeitada, aínda que a modo de apuntamento, ao estilo da cuestión da linguaxe, coa música que pasa o mesmo: puxeron algunha canción ou outra moi actual, que poderiamos ouvir esta noite do sábado. E se cadra esa canción non a tiña demasiado pegada nesa escena. Iso tamén parece buscado intencionadamente, a verdade. Non sei con que propósito.

Creo que o comezo da película defíneo moi ben. Primeira escena: no primeiro minuto e medio, veremos a Modi debuxando o retrato dunha muller nun elegante restaurante e facendo uns comentarios que a fascinan, ata que empeza a pelexarse cun home. Tras unha pelexa de cinco segundos, Modi empolicarase á mesa e saltará de mesa en mesa, imitando os xestos e o paso a modo de Jack Sparrow. O pequeno xesto de Depp a Depp. O xesto está feito de calidade e apréciase, e o actor Riccardo Scamarcio, que encarna a Modi, faio da mellor maneira posible.